گاه تصحيح براساس ضوابط گفته شده قرائتى را به دست مىدهد كه داراى اشكال است و از سويى انتساب آن را به قلم مؤلف يا نخستين دستنوشت اثر نمىتوان انكار كرد. علاوه بر اين مشاهده مىشود كه برخى نسخهها براى رفع اين اشكال اساسى واژههايى را از خود افزودهاند. بنابراين چارهاى براى محقق باقى نمىماند جز اينكه جاى خالى را با كلمه يا كلماتى پر كند. ليكن بايد اين اضافه مصحح در ميان علامت {} قرار داده شود.
اما بهتر است كه همان اضافه داخل قلاب نيز تا حد امكان از ميان اكثر و اقدم نسخههاى كهن انتخاب شود نه اينكه ذوق مصحح در آن به كار رود.
به چند نمونه بسنده مىشود كه يا در صورت وجود دستخط مجلسى، در دستخط مجلسى نيستند، يا با نبودِ دستخط مجلسى، نسخههاى اكثر و اقدم، آن را روايت نمىكنند: - از جمله موعظههايى كه حضرت لقمان پسرش را فرمود {اين بود} كه...
- پادشاه با آن شدت غضب {و} خشمى كه او را از جا به در آورده بود، ضبط خود مىنمود.
- و {از} زيارتكنندگان خود اطلاع دارند.
- و در روزهاى {داغ} به سبب روزه خود را تشنه مىداشتى.
