هنگامى امام على (ع ) بدن زهرا(س ) را كفن مى كرد، وقتى كه خواست بندهاى كفن را ببندد صدا زد:
اى ام كلثوم ، اى زينب ، اى سكينه ، اى حسن و اى حسين :
هلموا تزودوا من امّكم ...
(بياييد و از ديدار مادرتان توشه برگيريد، كه وقت فراق و لقاى بهشت است ).
حسن و حسين آمدند و با آه ناله ، فرياد مى زدند: اى مادر حسن ! اى مادر حسين ! وقتى كه به حضور جدمان رسيدى سلام ما را به او برسان و به او بگو بعد از تو در دنيا يتيم مانديم ، آه ! آه ! چگونه شعله غم دل ما از فراق پيامبر (سلى الله عليه و آله و سلم ) و مادرمان ، خاموش گردد؟!
اميرمؤ منان مى فرمايد:
انّى اشهد الله انّها قد حنّت و انت مدّت يديها و ضمّتهما الى صدرها مليّا.
(من خدا را گواه مى گيرم كه فاطمه ناله جانكاه كشيد و دست هاى خود را دراز كرد و فرزندانش را مدتى به سينه اش چسبانيد.)
ناگاه شنيدم ، هاتفى در آسمان صدا زد:
يا ابا الحسن ارفعهما عنها فلقد ابكيا و الله ملائكة السّماء...
(اى على ! حسن و حسين (ع ) را از روى سينه مادرشان بلند كن كه سوگند به خدا اين حالت آنها، فرشتگان آسمان را به گريه انداخت ).
آن گاه على (ع ) آنها را از سينه مادرشان بلند كرد.(269)
| اى آفتاب من كه شدى غايب از نظر |
| آيا شب فراق تو را كى بود سحر |
| اى نور عالم و چشم و چراغ دل |
| بگشاى چشم رحمت و بر حال من نگر |
269-بيت الاحزان ص 154.
