(ابوهريره ) يكى از دروغ پردازان و علماى دربارى صدر اسلام است ، و براى شهرت طلبى و پول پرستى و حسب مقامى كه داشت به دروغ ، حديث جعل مى كرد و آن را به رسول خدا (ص ) نسبت مى داد.
روزى وارد مسجد كوفه شد و بالاى منبر رفت ، و جماعتى در مسجد بودند، شروع كرد به سخن گفتن ، تكيه كلامش اين بود: رسول خدا گفت : ابوالقاسم (ص ) گفت ، خليل و دوستم و رسول خدا (ص ) گفت و...
در اين هنگام جوانى از انصار كه در مسجد بود، به جلو رفت و گفت : (اى ابوهريره از تو در مورد حديثى ، سؤ ال مى كنم ، و تو را به خدا سوگند مى دهم كه اگر آن را از رسول خدا (ص ) شنيده اى ، اقرار كن و آن اين كه : آن حضرت در مورد على (ع ) (در غدير خم ) فرمود: من كنت مولاه فعلى مولاه ...: (كسى كه من مولا و رهبر او هستم ، پس على (ع ) مولا و رهبر او است ، خدايا دوستش را دوست بدار و دشمنش را دشمن بدار).
ابوهريره ، سوگند ياد كرد كه من اين حديث را از شخص پيامبر (ص ) شنيدم .
وقتى كه حاضران در مسجد، اين سخن را از ابوهريره شنيدند (دريافتند كه او با اين كه تصريح رسول خدا (ص ) را در مورد رهبرى على (ع ) شنيده ، باز با دروغ سازى و جعل احاديث بر ضد على (ع ) سخن مى گويد و با آن حضرت دشمنى مى كند).
عده از جوانان بيدار، در مسجد برخاستند، او را سنگ باران كرده و مفتضحانه از مسجد بيرون نمودند(221) و به اين ترتيب طبل رسوايى او را به صدا درآوردند و طشت رسوايى او را از بام جهان به زمين انداختند كه صداى آن را همه شنيدند و تاريخ براى آيندگان اين صدا را ضبط كرد تا همگان بشوند و گول علماى دربارى و شكم پرست را نخوردند، و به اين ترتيب به مضمون حديث فوق عمل كردند كه بايد با دشمنان على (ع ) دشمن بود.
221- اقتباس از ناسخ التواريخ على (ع ) ج 5، ص 220.
