قال الرضا - علیه‏السلام -:
علة الصلاة انها اقرار بالربوبیة الله - عزوجل - و خلع الانداد و قیام بین یدی الجبار جل جلاله بالذل و المسکنة و الخضوع و الاعتراف، و الطلب للاقالة من سالف الذنوب، و وضع الوجه علی الارض کل یوم خمس مرات اعظاما لله - عزوجل - و ان یکون ذاکرا غیر ناس و لا بطر، و یکون خاشعا متذللا راغبا طالبا للزیادة فی الدین و الدنیا، مع ما فیه من الانزجار و المداومة علی ذکر الله - عزوجل - باللیل و النهار لئلا ینسی العبد سیده و مدبره و خالقه فیبطر و یطغی و یکون فی ذکره لربه و قیامه بین یدیه زاجرا له من المعاصی مانعا من انواع الفساد؛
1 - نماز اقرار به ربوبیت خدا و نفی هرگونه شریک برای او و ایستادن با کمال خضوع و کوچکی و بیچارگی در پیشگاه خداست. 
2 - ایستادنی که با اعتراف به گناه و درخواست آمرزش گناهان پیشین و نهادن صورت بر زمین، پنج نوبت در شبانه روز به احترام عظمت خدا، مقرون می‏باشد. 
3 - موجب یاد خدا و دوری از غفلت و سرکشی، و باعث خشوع، فروتنی و اشتیاق، و خواهان طلب افزایش معنوی و مادی است. 
4 - نماز انسان را به مداومت بر ذکر خدا در شب و روز بر می‏انگیزاند تا بنده، مولا و آقا و مدبر و آفریدگار خویش را فراموش نکند، چرا که فراموشکاری موجب طغیان و سرکشی خواهد شد. 
5 - انسان در حال نماز، در پیشگاه خدا و در یاد خدا است و همین حالت او را از گناهان باز می‏دارد و از انواع تباهیها، جلوگیری می‏نماید. 
بحارالانوار، ج 82، ص 261. میزان الحکمه، ج 5، ص 376. وسائل الشیعه، ج 3، ص 4