اگر امام"علیه‌السلام" را کشتی نجات می‌دانیم، باید هنگام برخورد با گرفتاری‌های مادّی یا معنوی و روحی پیش از ایشان، بر هیچ کس تکیه و اعتماد نکنیم. امّا وضع فعلی ما چگونه است؟ جوانان ما دچار مشکلات اساسی در دینداری هستند، امّا چند درصد کسانی که اهل دردند و مشکل را می‌فهمند، راه حلّ آن را آشنایی و معرفت بیشتر جوان با امام زمان"علیه‌السلام" و انجام وظیفه در قبال آن حضرت می‌دانند؟ چه تعداد از صاحب‌نظرانِ مسائل تربیتی، راه حلّ مشکلات جوانان را در معرفت عمیق ایشان نسبت به امام عصر"علیه‌السلام" و آشنا شدن آنها به مکتب تربیتی اهل بیت"علیهم‌السلام" و عمل به وظایف خود در قبال ایشان می‌دانند و به این امر توصیه و تشویق می‌کنند؟ خدای مهربان، سفینۀ نجاتی برای این امّت قرار داده است که از دیدگان مردم غایب است، ولی در حال غیبت هم می‌تواند هر غریقی را نجات دهد. سؤال، این است: چند درصد از کسانی که در معرض غرق شدن هستند، واقعاً به این کشتی مراجعه می‌کنند؟ کسی که در حال غرق شدن است، به محض دیدن یک کشتی، به هر قیمتی که باشد، خودش را به آن می‌رساند. ولی اکثر مردم ـ حتّی شیعیان ـ امام‌زمان"علیه‌السلام" خود را به این صفت نمی‌شناسند. وعدۀ بسیار اندکی هم که از این ویژگیِ امام"علیه‌السلام" آگاهی دارند، ـ چنان که باید و شاید ـ به ایشان مراجعه نمی‌کنند. بنابراین در عمل، شکر این نعمت ـ در خور ارزش آن ـ ادا نمی‌شود و امام عصر"علیه‌السلام" از این جهت مهجور است، و معطّل و متروک مانده است .
منبع : کتاب آفتاب در غربت
نویسنده : دکتر سید محمد بنی هاشمی
