ویژگی دیگر امام"علیه‌السلام" ((اَصلُ کُلِّ خَیرٍ)) است. در بخش قبل دیدیم که امام‌صادق "علیه‌السلام" فرموده‌اند:
نَحنُ اَصلُ کُلِّ خَیرٍ (30)
ما ریشۀ هر نیکی هستیم.
آیا به این کلام امام"علیه‌السلام" اعتقاد داریم یا نه؟ آیا در عمل، رفتار متناسب با این عقیده در ما وجود دارد؟ اگر ایشان را حقیقتاً اصل هر خیری می‌دانیم، باید در عمل برای کسب خیرات، بیش از هر چیز و پیش از هر کاری، به امام زمان"علیه‌السلام" مراجعه کنیم، امّا آیا واقعاً این گونه است؟
اگر خیر دنیوی می‌خواهیم، مثلاً رفاه و آرامش و امکانات مادّی و ... طلب می‌کنیم، باید به دنبال ایشان برویم و در تقویت رابطۀ خود با آن حضرت ـ از طریق عمل به احکام دین ـ بکوشیم اگر خیر معنوی ـ مانند تقوی، توحید و معرفت امام"علیه‌السلام" ـ می‌خواهیم، باز هم باید به سراغ خود حضرت برویم. امّا با کمال تأسّف می‌بینیم که به حضرت بقیّة الله"ارواحنا فداه"، ـ آن طور که شایسته است ـ نه در مسائل مادّی مراجعه می‌شود، نه در مسائل معنوی.
چند درصد مردم برای رسیدن به توحید واقعی، از باب امام عصر"علیه‌السلام" وارد می‌شوند؟! و چقدر می‌کوشند که معرفت خود را نسبت به امام خویش بالا ببرند؟ آیا برای کسب توحید ـ به همان میزان که به سخنان اهل فلسفه و عرفان و دانشمندانِ غیر شیعه رجوع می‌شود ـ به معارفِ گهر بار اهل‌بیت"علیهم‌السلام" بها داده می‌شود؟!
حقِّ نعمتِ ((اَصلُ کُلّ خَیر))، وقتی ادا می‌شود که انسان به راستی امام عصر"علیه‌السلام" را همۀ خیرات بداند، و از این سرچشمۀ پر فیض، بهره گیرد. اگر از این منبع خیرات استفادۀ مناسب و شایسته نشود، حقّ آن در عمل ادا نشده است. پس کاملاً روشن است که امام‌زمان"علیه‌السلام" در این وصف نیز مهجور و متروک باقی مانده، و غریب و مکفور هستند.
آب شیرین و گوارا
امام رضا "علیه‌السلام" فرموده‌اند:
الإِِمامُ الماءُ العَذبُ عَلَی الظَّماءِ (31)
امام، آب شیرین در وقت تشنگی است.
آیا انسان‌ها از این آب شیرین استفادۀ کافی می‌کنند؟ آیا حقّ این نعمت ـ آن طور که باید ـ ادا می‌شود؟ آیا شُکر عملی این نعمت را به جای می‌آوریم؟
حقّ این نعمت، وقتی ادا می‌شود که تشنگان برای رفع تشنگی، از آن آب شیرین استفاده کنند، نه این که آن را رها کرده و بخواهند با هر آب تلخ و شوری رفع عطش کنند. از بهترین مصادیق آن، تشنگی در مسائل اعتقادی است. چند درصد از شیعیان، برای رفع این عطش، سراغ امام"علیه‌السلام" و احادیث ایشان می‌روند؟ آیا برای احادیث ائمه"علیهم‌السلام" شأن مناسبی قائل هستند؟ و یا این که گفتار متکلّمان غیر مسلمان یا دانشمندانِ ضدّ شیعه را مبنای((دین شناسی)) قرار می‌دهند؟ این امر مورد ابتلاء متفکّرین و دانشمندانِ جامعه است نه مردم عادی. و متأسّفانه آن‌ها در عمل، بهای لازم را به سخنانِ گهر‌بار اهل بیت"علیهم‌السلام" نمی‌دهند. اگر چنین است، پس شُکر نعمتِ این آب شیرین و گوارا چگونه ادا می‌شود؟ آیا امام"علیه‌السلام" در این صفت خویش، مهجور و متروک و معطّل باقی نمانده است؟!
.................................................................
(30) روضه کافی /ص242 / ح 336
(31)اصول کافی /کتاب الحجّۀ /بابٌ نادِرٌ جامِعٌ فی فَضلِ الاِمامِ وصِفاتِهِ /ج1
منبع : کتاب آفتاب در غربت
نویسنده : دکتر سید محمد بنی هاشمی
