در بخش پیشین درباۀ وصف شاهد و گواه بودن امام"علیه‌السلام"، به مناسبت سخن گفتیم. کسی که امام عصر"علیهم‌السلام" را ((شاهد)) می‌داند، در عمل باید به این ملتزم باشد. او وظیفه دارد که برای ایشان حدّاقلّ شأنِ یک شاهد عادی را قائل باشد، و در عمل، به عقیدۀ خود ترتیب اثر دهد.
فرض کنید در حضور دوستِ خدا ترس ِخود هستید، که موقعیّت شما نزد او، برایتان مهمّ است و نزد او آبرو دارید. شما در منظر و محضر او چگونه عمل می‌کنید؟ احتمالاً از انجام خیلی کارها منصرف می‌شوید، حتّی بعضی از کارهای مباح که ممکن است در حالت عادی انجام دهید، گاهی حتّی اگر کودکی هم شاهد ما باشد نحوۀ رفتار ما تغییر می‌یابد. اگر آبرو داری نزدِ یک دوست برای ما مهم است و عمل ما اثر دارد، دقّت کنیم که آیا آبرو داشتن ما نزد امام‌زمان"علیه‌السلام" هم همین قدر مهمّ است؟! وقتی معتقدیم که امام‌زمان"علیه‌السلام" ما را می‌بیند و کارهای ما به ایشان عرضه می‌شود، این اعتقاد چقدر در عمل ما اثر دارد؟ آیا ما را از ارتکابِ کاری که آبرویمان را نزد ایشان به خطر می‌اندازد، باز می‌دارد واقعیّت این است که هر اندازه در عمل از انجام معاصی خودداری نکنیم، و به فکر حفظ آبروی خود نزد امام‌عصر"علیه‌السلام" نباشیم، مرتکبِ کوتاهی در شُکر عملی شده‌ایم، و وظیفۀ خود را نسبت به ایشان ادا نکرده‌ایم، و به همین میزان، امام عصر"علیه‌السلام" برای ما متروک و غریب افتاده‌اند. امام‌زمان"علیه‌السلام" در عمل نزد محبّان حضرتش هم به طور نسبی مهجور و متروک هستند و هر کدام از اهل معرفت ـ به میزانی که در اداء شُکر عملی مناسب با شأن ایشان کوتاهی کنند ـ حضرت را غریب قرار داده‌اند.
منبع : کتاب آفتاب در غربت
نویسنده : دکتر سید محمد بنی هاشمی
