قال الله تبارك و تعالى
يابن ادم لا تلعنوا المخلوقين فترجع اللعنة عليكم يابن ادم استقامت سمواتى فى الهواء بلا عمد باسم من اسمائى و لا تستقيم قلوبكم بموعظة من كتابى يا ايها الناس كما لا تلين الحجر فى الماء كذالك لا تفيد الموعظة فى القلوب القاسية
يابن ادم كيف لاتجتنبون الحرام و لا اكتساب الاثام و لا تخافون الميزان و لا تتقون غضب الرحمن فلو لا مشايخ ركع و اطفال رضع و بهائم رتع و شباب خشع لجعلت السماء فوقكم حديداً و الارض صفراً و التراب جماراً و لا انزلت عليكم من السماء قطرة و لا انبت لكم من الارض حبة وصببت عليكم العذاب صباً.
اى فرزند آدم آفريدگان خداوند را لعنت نكنيد، زيرا لعنت به خود شما بازگشت مىكند.(35)
اى فرزند آدم آسمانهاى من در فضا بدون ستون،(36) بانامى از نامهاى(37) من برپا است، ولى دلهاى شما با مواعظهاى (از مواعظ) كتاب من به راستى نمىگرايد.
اى انسانها: همانگونه كه سنگ در آب نرم نمىشود، پند و موعظه نيز در دلهاى سخت فايدهاى ندارد (آنها را نرم نمىكند)
اى فرزند آدم (با اين همه وعده و وعيدى كه به شما دادهام) چگونه از حرام و انجام گناهان دورى نمىكنيد و از آتش (قيامت) نمىهراسيد و از خشم خداوند نمىپرهيزيد.
پس اگر پير مردان خميده و خردسالان شيرخوار و چهارپايان چرنده و جوانان خاشع نبودند، آسمان را بر فراز شما آهنين (و بدون نفوذ) و زمين (زير پاى شما را) از جنس روى و خاك را يكپارچه داغ و سوزان قرار مىدادم، و از آسمان قطره آبى بر شما فرو نمىفرستادم و از زمين دانه (خوراكى) براى شما نمىروياندم و عذابى سخت بر شما فرو مىريختم.
35 - عن ابى عبدالله عليه السلام قال: ان اللعنة اذا خرجت من فى صاحبها ترددت فان وجدت مساغاً و الا رجعت على صاحبها. (امام صادق عليه فرموداند: لعنت كه از زبان صاحبش خارج شود، مىگردد پس اگر محلى كه روا و جايز باشد بيايد (همانجا مىماند) در غير اينصورت به كسى كه لعنت كرده باز مىگردد.) سفينة البحار ج 7 ص 597
36 - اشاره به آيه دوم از سوره رعد: اللّهُ الَّذِي رَفَعَ السَّمَاوَاتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا : خداوند كسى است كه آسمانها را بدون ستونى كه مشاهده كنيد، برافراشته است. مفسرين آيه را بدو صورت معنى كردهاند، يكى آنكه شما انسانها آسمانها را كه بدون ستون است مشاهده مىكنيد، و ديگر اينكه آسمانها ستون دارد ولى نامرئى است لذا شما آسمانها را(بدون ستون قابل مشاهده)، به نظر مىآوريد
37 - اسم در زبان فارسى ترجمه به نام مىشود ولى بايد بدانيم اسم در زبان عربى از ريشه سمه بمعناى علامت، نشانه و اثر است. لذا معناى اين جمله مىشود: آسمانها با نشانه و علامت و اثرى از آثار من برپا است، و مراد از اين نشانه: قدرت خداوند است؛ بنابراين آسمانها اثرى از آثار قدرت پروردگار متعال بحساب مىآيد. و شايد مراد از اسم: قادريت خداوند باشد يعنى خداوند با قادريت خويش آسمانها را برافراشته است. و الله العالم
