قال الله تبارك و تعالى
يابن ادم ما خلقتكم لا ستكثر بكم من قلة و لا لاستانس بكم من وحشة و لا لاستعين بكم على امر عجزت عنه و لا لاجل منفعة و لا لدفع مضرة بل خلقتكم لتعبدونى طويلا و تشكرونى كثيراً و تسبحونى بكرة و اصيلاً و لو ان اولكم و اخركم وحيكم و مينكم و صغيركم و كبيركم و حركم و عبدكم و انسكم و جنكم اجتمعتم على طاعتى لمازاد ذلك فى ملكى مثقال ذرة و لو ان اولكم و اخركم و حيكم و ميتكم و صغيركم و كبيركم و حركم و عبدكم و انسكم و جنكم اجتمعتم على معصيتى ما نقص ذالك من ملكى مثقال ذرة و من جاهد فانما يجاهد لنفسه ان الله غنى عن العالمين
اى فرزند آدم من شما را نيافريدم كه (كمبود و) قلّتى را (با آفرينش شما) افزايش دهم و وحشت (و تنهائى) را به انس (و الفت) بدل كنم.
از امرى عاجز و ناتوان نشدم تا با آفرينش شما بر انجام آن يارى طلب نمايم، و بخاطر بدست آوردن منفعت و دور كردن ضرر (نيز) شما را خلق نكردم (بلكه هدف) از آفرينش شما اين بوده كه بسيار مرا عبادت و فراوان مرا شكر گذارى، و صبح و شام مرا تسبيح نمائيد. و اگر اول و آخر شما و زنده و مرده و كوچك و بزرگتان و آزاد و بنده، انسان و جن از شما (مخلوقات) اتفاق و اجتماع بر اطاعت من كنيد (هيچكدام) با اندازه سنگينى ذرهاى كوچك بر ملك و حكومت من چيزى اضافه نمىكند.
و اگر اول و آخر شما و زنده و مرده، كوچك و بزرگتان و آزاد و بنده، انسان و جن از شما (مخلوقات) همگى نافرمانى مرا كنيد، به اندازه سنگينى ذرهاى كوچك از ملك و پادشاهى من چيزى كم نمىكند و هر كس جهاد نمايد (به نفع) خويش به جهاد پرداخته زيرا خداوند از جهانيان بىنياز است.
