در ميان عالمان شيعه، علامه حلى (648 ـ 726 ه.ق) به كثرت تأليف مشهور است. پس از وى مجلسى را با اين ويژگى مىشناسند، اما او را در ترويج تشيع از طريق تأليف، تأثيرگذارتر از علامه حلى مىدانند. علت اين است كه از كتابهاى علامه تنها شمارى انگشتشمار آن هم در ميان اهل تحصيل و تحقيق رايج بوده است كه همگى به زبان عربى است، اما اغلب آثار مجلسى مورد استفاده عالم، دانشجو، دانشآموز و حتى افراد كمسواد بوده است و عربزبان و فارسىدان از آنها بهره مىبرند. حجم مجموع آثار مجلسى را بيش از يك ميليون و چهارصدهزار بيت (هر بيت 50 كلمه) برآورد كردهاند و با تقسيم اين عدد بر همه عمر او، به روزى بيش از 53 بيت (2650 كلمه) رسيدهاند. بيگمان اگر عدد مجموع، بر مقدار عمر مجلسى از سنين بزرگسالى و آغاز نويسندگى تا آخر عمر او تقسيم شود، اين عدد افزايشى چشمگير نشان خواهد داد. با شمارش تقريبى تعداد كلمات يك صفحه كتاب حاضر (شامل اسم، فعل و حرف) مىتوان از حجم متوسط كار مجلسى در هر روز تصورى دقيقتر داشت.
بر اساس برآوردى ديگر، آثار مجلسى با چاپهاى امروز در قطع وزيرى به حدود 300 مجلد 400 صفحهاى (يعنى حدود 000و120 صفحه) بالغ مىشود. كليه آثار مجلسى به خط خود اوست جز در رونويسى از برخى دعاهاى بلند يا روايات طولانى در بحارالانوار كه مجلسى آنها را به همكارى يا شاگردى سپرده و سپس بازبينى كرده است. در برخى آثار تأليفى مجلسى ـ از جمله در نسخه عينالحيات به خط مؤلف ـ ديده مىشود كه چند صفحه به خط ديگرى است و مجلسى آن را بازبينى و اصلاح كرده است. مورد اخير احتمالا يا به خاطر بيمارى موقت مؤلف بوده كه در اين مدت مىگفته و ديگرى مىنوشته است، يا اينكه نسخه دستنوشت مؤلف با خط خوردگى عمده يا بسيار همراه بوده است و مجلسى از ديگرى خواسته است كه آن را پاكنويس كند. شايد مواردى نيز بوده است كه مؤلف صلاح در اين نمىديده كه آيندگان آن را زير خطوط حذف بخوانند. حجم اين موارد بسيار ناچيزتر از آن است كه در محاسبه حجم دستنوشتهاى مجلسى تأثير بگذارد.
