شمار شاگردان صاحبنام مجلسى را از 211 تا 274 تن ذكر كردهاند و اين تأييد آن است كه شمار مجموع شاگردان وى بيش از هزار بوده است. اين شاگردان از شهرها و كشورهاى مختلف به انگيزه تحصيل علوم دينى به اصفهان مىآمده و جاذبه درس مجلسى آنها را به حوزه تدريس او مىكشانده است. او در شاخههاى گوناگون ادبيات، تفسير، كلام، فقه و بيش از همه حديث تدريس مىكرده و حوزه درسى او از سال 1070 تا پايان عمر مجلسى ـ يعنى به مدت چهل سال ـ پررونقترين و عميقترين حوزه درسى بوده است. رمز موفقيت مجلسى را در زمينه تدريس، علاوه بر مراتب علمى، بايد در رفتار دوستانه، صميمانه و محترمانه با شاگردانش جست. (در برخى فصلهاى آتى كه از فروتنى، طنزپردازى و شوخطبعى مجلسى سخن گفته ايم، بيشتر به اين ويژگيهاى رفتارى او خواهيم پرداخت.) مجلسى شاگردان را در سايه حمايت خويش قرار مىداد و از ميان آنها، كسانى را كه استعداد و آمادگى داشتند، به همكارى در برخى فعاليتهاى تأليفى ـ از جمله نسخهبردارى از روى منابع و گردآورى كتابها ـ دعوت مىكرد. او شاگردان علاقهمند را تشويق مىكرد و تسهيلاتى در جهت آسايش مادى و تحصيلى آنها فراهم مىساخت. در ميان شاگردانى از مجلسى كه نام آنها در كتابها آمده است و خود، استاد نسلهاى بعد بودهاند، حدود 50 تن صاحبنامترند كه در اين ميان از عالمان نامدار زير مىتوان نام برد: 1. سيد نعمتالله جزايرى (متوفاى 1112 ه.ق) محدث، صاحب تأليفهاى بسيار. وى علاوه بر مرتبت شاگردى و همكارى در برخى تأليفها، رابطهاى نزديك ـ مانند فرزند ـ نسبت به مجلسى داشت. از آثار مشهور وى مىتوان الانوار النعمانيه و زهر الربيع را نام برد. آثار وى شامل شرح و تأليف كتب حديث، ادبيات، تفسير، تاريخ اسلام و فقه است.
2. مير محمدصالح خاتونآبادى (متوفاى 1126 ه.ق) داماد مجلسى، صاحب آثار بسيار در علم حديث، تفسير، فقه، كلام، اخلاق و فلسفه احكام. 3. ملا ابوالحسن شريف عامِلى (متوفاى 1138 ه.ق) (جد مادرى شيخ محمدحسن نجفى مشهور به صاحب جواهر). وى داراى تأليفهايى در كلام، فقه، حديث، اخلاق و تفسير است. مقدمهاى بر تفسير قرآن كريم دارد كه آن را در مقدمه تفسير البرهان سيد هاشم بحرانى قرار دادهاند. 4. حاج محمد اردبيلى (متوفاى 1101 ه.ق) حديث شناس و رجالى بزرگ. وى حدود بيست و پنج سال از عمر خويش را در تأليف كتاب مشهور و ارزشمندش در علم رجال ـ به نام جامعالروات ـ گذراند.
اين كتاب در زمان تأليف (چنانكه تا به امروز) مورد استقبال عالمان قرار گرفت و شاهسليمان صفوى دستور استنساخ و پاكنويس آن را دارد. در پى آن به دعوت مؤلف، بزرگترين عالمان عصر در حجره وى جمع شدند و هر يك جمله، كلمه يا عبارتى از خطبه مقدمه كتاب را پاكنويس كردند. نخستين كس مجلسى بود كهبسم الله الرحمن الرحيم آغاز كتاب را نوشت و سپس ديگران جزءبهجزء، دو سطر اول خطبه را به پايان بردند. پس از آن كاتب، آغاز به نوشتن نسخه از روى خط مؤلف كرد. 5. ميرزا عبدالله تبريزى اصفهانى مشهور به اَفَندى و صاحب رياض (متوفاى پيش از 1135 ه.ق) مؤلف كتاب مشهور رياض العلماء و حياض الفضلاء. اين كتاب سرگذشتنامه عالمان شيعه و سنى تا زمان حيات مؤلف است و از آثار مرجع در علم رجال و زندگينامه دانشمندان اسلام به شمار مىآيد. نصف عمرش در سفر به شهرهاى جهان آن روز گذشت. آثارى ديگر نيز در علوم و فنون مختلف از وى به جا مانده است. وى همواره در محل درس مجلسى حضور داشت و به منزله كتابدار كتابخانه او بود. رياضالعلماء... را نيز در زمان حيات استاد تأليف كرد. 6. ملا محمدبن عبدالفتاح تنكابنى معروف به سراب (متوفاى 1124 ه.ق) مؤلف آثارى متعدد در علوم و فنون فقه، اصول، مناظره، كلام و تفسير كه نامش در اغلب اجازههاى نقل حديث و سرگذشتنامهها با احترامى حاكى از مراتب عالى علمى ياد شده است. وى بجز مجلسى، راوى و شاگرد استادان بزرگ ديگرى نيز بوده است. حواشى معروفى بر كتاب مشهور و مرسوم معالم الاصول (معالم الدين و ملاذ المجتهدين) اثر حسن بن زينالدين (فرزند شهيد ثانى) دارد و در حاشيه قوانين الاصول (القوانين المحكمه) نوشته ميرزاى قمى نيز برخى ديدگاههاى وى نقل شده است.
