دعا معراج مومنین و راه زندگی – 9
درباره چگونگى دعاى حضرت زكريا در سوره انبياء مىخوانيم:
فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَوَهَبْنَا لَهُ يَحْيَى وَأَصْلَحْنَا لَهُ زَوْجَهُ إِنَّهُمْ كَانُوا يُسَارِعُونَ فِيالْخَيْرَاتِ وَيَدْعُونَنَا رَغَباً وَرَهَباً وَكَانُوا لَنَا خَاشِعِينَ
سوره انبياء، آيه 90
"براى او اجابت كرديم و يحيى را به او بخشيديم و همسرش را براى او اصلاحكرديم، آنها در كارهاى خير مىشتافتند و ما را از سر بيم و اميد مىخواندند و براى ما خاشعبودند."
از صفات مؤمنان آن است كه از سر ترس از عذاب و اميد به رحمت، خدا رامىخوانند. پس بايد در حالت دعا از رحمت خدا نااميد نبود و نيز نبايد مطمئنّ بودكه اين رحمت، حتماً و بزودى شامل حال انسان مىشود. اگر انسان نااميد باشددعايش مستجاب نمىشود و بسيارى از دعاهاى ما همراه با يأس و نااميدى است،پس دعا بايد همراه حالتى اميد وارانه باشد آنچنانكه گويى اجابت در آستانه خانهاست و نيز در همان وقت نبايد مطمئن بود و اجابت را بر خدا محتوم و واجبدانست، زيرا خداى سبحان برتر و عظيمتر از آن است كه انسان چيزى را بر اوواجب كند و انتظار وقوع حتمى آن را از او داشته باشد.
انسان نمىتواند مطمئن باشد كه با يكبار دعا كردن، از همه رنجهاومشكلاتش نجات مىيابد و همچنين درست نيست كه از نجات، نااميد باشدوتسليم وضع دردناك خود گردد، بلكه انسان مؤمن بايد در ميان بيم و اميد باشدودعاى حضرت زكريا وزنش نيز اين چنين بود، همچنانكه خداوند مىفرمايد:
"و ما را از سر بيم و اميد مىخواندند و براى ما خاشع بودند."
آنجا كه دعا از سر ميل و بيم، ميان اميد و ترس است احتمال استجابتافزايش مىيابد و اين است بهترين روشى كه مؤمنان در دعاهاى خويش، پىمىگيرند.
منبع : دعا معراج مومنین و راه زندگی
نویسنده : آیت الله محمّدتقى المدرسى
