سرانجام پس از گذشت حدود 34 سال از پيشوائى امام هادى (ع)، آن حضرت فرزند عزيز و نور ديده خود امام حسن عسگرى (ع) را بر بالين خويش خواست و به او وصيّت كرد و نيكان و زبدگان شيعه را گواه گرفت و آنگاه از شهادت خويش خبر داد.
در سوّم رجب سال 254 در زمان حكومت المعتمد باللَّه، با دسيسه معتز عباسى، زهر مهلكى به آن حضرت خورانده شد كه موجب شهادت آن حضرت گرديد و آن امام همام در اوج اقتدار در سن 41 سالگى به لقاء اللَّه پيوست.
پس از شهادت حضرت همه بنى هاشم شامل آل ابى طالب و آل عباس و بسيارى از شيعيان در خانه آن حضرت گرد آمدند، ناگهان درى گشوده شد و امام حسن عسگرى (ع) سر برهنه و جامه چاك زده بيرون آمد، در حالى كه سيمايش چون ماه تابان مىدرخشيد و كاملا به صورت پدرش شباهت داشت، با ورود امام گفتگو و صداها خاموش شد و همگى از ابّهت امام لب فرو بستند، آنگاه امام پيكر پاك پدر را تجهيز و تكفين نمود و بر وى نماز گزارد و همه مردم به آن حضرت اقتداء كردند، درود خدا بر اين سلاله طاهر در روزى كه به دنيا آمدند و روزى كه وفات يافتند و روزى كه در پيشگاه حقّ محشور مىشوند.
منبع :قصص الأنبياء(قصص قرآن) - شهادت امام هادی عليه السلام ..... ص : 842
