حديث : 1
ابى رحمه الله قال حدثنى سعد بن عبدالله عن احمد بن محمد عن محمد بن سنان رفعه الى ابى عبدالله عليه السلام قال ما اقر قوم بالمنكر بين اظهرههم لا يعيرونه الا اوشك ان يعمهم الله عزوجل بعقاب من عنده .
ترجمه :
1. امام صادق عليه السلام فرمودند: اگر كار منكر در ميان جامعه اى انجام شود و آنان انجام دهنده آن را سرزنش نكنند بدون شك نزديك است كه خداوند عذابى همگانى بر آنان فرو فرستد.
حديث : 2
حدثنى محمد بن الحسن رضى الله عنه قال حدثنى محمد بن ابى القاسم عن هارون بن مسلم ، عن مسعده بن صدقه عن جعفر بن محمد عن ابيه عليهماالسلام قال قال رسول الله صلى الله عليه و آله ان المعصيه اذا عمل بها العبد سرالم تضر الا عاملها و اذا عمل بها علانيه و لم يعير عليه اضرت العامه قال جعفربن محمد عليهماالسلام و ذلك انه يذل بعمله دين الله و يقتدى به اهل عداوه الله .
ترجمه :
2. امام صادق عليه السلام از پدرانش عليه السلام روايت نموده است كه رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمودند: اگر بنده اى مخفيانه مرتكب گناهى شود، فقط خودش ضرر مى كند. ولى اگر آشكارا مرتكب گناه شود و كسى او را سرزنش نكند، همه ضرر مى كنند. آنگاه امام صادق عليه السلام فرمودند: باين جهت كه با عمل او دين خدا ذليل شده و كسانى كه زمينه دشمنى با خدا دارند، از او پيروى مى نمايند.
حديث : 3
و بهذاالاسناد قال قال على عليه السلام ايها الناس ان الله تعالى لا يعذب العامه بذنب الخاصه اذا عملت الخاصه بالمنكر سرا من غير ان تعلم العامه فاذا عملت الخاصه بالمنكر جهارا فلم يعير ذلك العامه استوجب الفريقان العوقبه من الله تعالى و قال لا يحضرون احدكم رجلا يضربه سلطان جائر ظلما و عدوانا و لا مقتولا و لا مظلوما اذا لم ينصره لان نصره المومن على المومن فريضه واجبه اذا هو حضره و العافيه اوسع مالم تلزمك الحجه الحاضره قال و لما وقع التقصير فى بنى اسرائيل جعل الرجل منهم يرى اخاه على الذنب فينهاه فلا ينتهى فلا يمنعه ذلك آن يكون اكيله و جليسه و شريبه حتى ضرب الله تعالى قلوب بعضهم ببعض و نزل فيهم القرآن حيث يقول عزوجل (لعن الذين كفروا من بنى اسرائيل على لسان داود و عيسى بن مريم ذلك بما عصوا و كانوا يعتدون * كانوا لا يتناهون عن منكر فعلوه ) الى آخرين الايتين .
ترجمه :
3. امير المومنين عليه السلام فرمودند: اى مردم ! بدون ترديد خداى متعال همه مردم را بخاطر گناه عده اى عذاب نمى كند. اگر ايشان گناه را پنهانى انجام داده و مردم را از كار خود مطلع نسازند، ولى اگر گناه خود را اشكار انجام دهند. مردم نيز آنها را سرزنش نكنند. همه مردم مستوجب عذاب خداى متعال خواهند بود. و نيز فرمودند: اگر سلطان ستمگرى از روى ستم و دشمنى مردى را بزند، او را بكشد، يا ظلم ديگرى به او روا دارد، در صورتى كه شما او را يارى نمى كنيد، در آن مكان نيز حاضر نشويد. زيرا بدون شك آگر آن جا حاضر باشيد، واجب و لازم است كه او را يارى كنيد. ولى اگر آنجا نباشيد، تا زمانى كه شرايط تكليف مهيا نشود، تكليفى نخواهيد داشت . و نيز فرمودند: زمانى بنى اسرائيل در مورد نههى از منكر كوتاهى مى كردند. بدين معنى كه وقتى كسى گناهى مرتكب مى شد، او را نهى مى كردند و او تجهى نمى كرد. گناه او مانع همنشينى و همغذايى آنان با گناهكار نمى شد. تا اين كه خداى متعال بخاطر ترك نهى از منكر) دلهاى آنان را به گناه راضى كرده و اين آيات را درباره آنها نازل نمود: ((كافران بنى اسرائيل بخاطر نافرمانى خدا و سركشى با زبان داوود و عيسى بن مريم لعنت شدند. آنان از كار منكر خود دست بردار نبودند...)) (159).
