حديث : 1
حدثنى محمد بن على ماجيلويه رضى الله عنه عن عمه عن محمد بن على القرشى عن ابن فضال عن المثنى عن ابى بصير قال دخلت على ام حميده اعزيها بابى عبدالله عليه السلام فبكت و بكيت لبكائها ثم قالت يا ابا محمد لو رايت ابا عبدالله عند الموت لرايت عجبا فتح عينه ثم قال اجمعوا لى كل من بينى و بينه قرابه قالت فلم نترك احداالا جمعناه قالت فنظر اليهم ثم قال ان شفاعتنا لا تنال مستخفا بالصلاه .
ترجمه :
1. ابى بصير مى گويد: به ((ام حميده )) بخاطر وفات امام صادق عليه السلام تسليت گفتم . او گريست . من نيز گريستم . آنگاه گفت : اگر هنگام وفات آن حضرت عليه السلام حاضر بودى ، چيز عجيبى از او مى ديدى : هنگام وفات چشمانش را باز كرده و فرمودند: خويشانم را جمع كنيد. ما نيز همه خويشان او را جمع كرديم . او نگاهى به آنان انداخته و فرمودند: شفاعت ما به كسى كه به نماز اهميت ندهد، نمى رسد.
