حديث : 1
ابى رحمه الله قال حدثنى عبدالله بن جعفر الحميرى عن احمد بن محمد عن الحسن بن محبوب عن سدير الصيرفى قال كنت عند ابى عبدالله عليه السلام فذكروا عنده المومن فاالتفت الى فقال ياا ابا الفضل الا احدثك بحال المومن عند الله قلت بلى فحدثنى قال فقال اذا قبض الله روح المومن صعد ملكاه الى السماء فقالا ربنا عبدك فلان و نعم العبد كان لك سريعا فى طاعتك بطيئا فى معصيتك و قد قبضته اليك فماذا تامرنا من بعده قال فيقول الله لهما اهبطا الى الدنيا و كونا عند قبر عبدى فاحمدانى و سبحانى و هللانى و كبرانى و اكتبا ذلك لعبدى حتى ابعثه من قبره ثم قال الا ازيدك فقلت بلى فزدنى فقال اذا بعث الله المومن من قبره خرج معه مثال يقدمه امامه فكلما راى المومن هولا من اهوال القيامه قال له المثال لا تحزن و لا تفزع و ابشر بالسرور و الكرامه من الله حتى يقف بين يدى الله جل جلاله فيحاسبه حسابا يسيرا و يامر به الى الجنه و امثال امامه فيقول له المومن رحمك الله نعم الخارج خرجت معى من قبرى ما زلت تبشرنى بالسرور و الكرامه من الله عزوجل حتى رايت ذلك فمن انت فيقول له المثال انا السرور الذى كنت تدخله على اخيك المومن فى الدنيا خلقنى الله منه لا بشرك .
ترجمه :
1. راوى مى گويد: نزد امام صادق عليه السلام بودم . سخن از مومن به ميان آمد. آن حضرت عليه السلام به من رو كرده و فرمودند: اى ابا الفضل ! نمى خواهى درباره مقام مومن نزد خداوند برايت سخن بگويم ؟ عرض كردم چرا، بفرماييد. فرمودند: هنگامى كه خداوند روح مومن را گرفت : دو فرشته مراقب اعمالش به آسمان رفته و به پيشگاه خداوند عرضه مى دارند: خدايا فلان بنده ات بنده خوبى بود. در طاعت تو شتابان و در نافرمانيت كند بود. و اكنون آن را بسوى خود برده اى . در اين حال چه دستورى مى فرمايى ؟ خداوند به آنها دستور مى دهد: به دنيا بازگشته و در كنار قبر بنده ام باشيد. مرا تحميد، تسبيح ، تهليل و تكبير نموده (123) و اين اعمال را براى بنده ام بنويسيد تا او را از قبرش بر انگيزم . آنگاه حضرت عليه السلام فرمودند: نمى خواهى بيشتر برايت بگويم . عرض كردم چرا، بفرماييد فرمودند: هنگامى كه خداوند مومن را از قبرش بر مى انگيزد، مثالى همراه با او از قبر بيرون آمده و در جلو او حركت مى كند و هرگاه كه مومن ترسى از ترسهاى قيامت را مى بيند، آن مثال به او مى گويد: اندوهگين مباش و نترس و به سرور و بزرگداشت خداى عزوجل مژده بده و پيوسته او را به سرور خداى عزوجل مژده مى دهد تا در پيشگاه خداى بزرگ بايستد. آنگاه خداوند حساب اسانى از او كشيده و دستور مى فرمايد: او را به بهشت ببريد - در اين جا نيز مثال همراه اوست . مومن به او مى گويد: تو مثال خوبى هستى كه از قبر با من بيرون آمدى و پيوسته مرا به سرور و بزرگداشتى از جانب خداى عزوجل مژده دادى تا جايى كه آن را با چشم خود ديدم . تو كيستى ؟ مثال مى گويد: من همان سرورى هستم كه آن را در دنيا در دل برادر مومنت وارد ساختى . خداوند مرا از آن آفريد تا تو را مژده دهم .
