(مناسبت های ماه مبارک رمضان )
سال دهم بعثت: وفات حضرت خديجه كبرى(س).
اُمّ المؤمنين، حضرت خديجه كبرى(س) دختر خويلد بن اسدبن عبدالعزى نخستين همسر رسول خدا(ص)، از زنان شريف، اصيل و نامدار عرب و اسلام مى باشد. وى با اين كه در عصر جاهليت، در مكه معظمه ديده به جهان گشود و در آن شهر قبيله گرا و طايفه مدار رشد و كمال يافت، در عفت، نجابت، طهارت، سخاوت، حسن معاشرت، صميميت، صداقت، مهر و وفا با همسر، كم نظير بود و وى را در آن عصر، طاهره و سيده نساء قريش مى خواندند و در اسلام يكى از چهار بانويى كه بر تمام بانوان بهشت فضيلت و برترى دارند، شناخته شد و جز دختر ارجمندش حضرت فاطمه زهرا(س)، هيچ بانويى اين مقام و فضيلت را نيافت.(1)
وى پيش از ازدواج با رسول خدا(ص)، در آغاز با هند بن بناس تميمى، معروف به "ابوهاله" و پس از وى با عتيق بن عابد مخزومى ازدواج كرد و از هر دوى آن ها داراى فرزند شد. پس از مرگ همسر دوم، خديجه كبرى(س) با درايت و خردمندى خويش صاحب دارايى فراوان شد و كاروان هاى متعددى براى بازرگانى به راه انداخت.
حضرت محمد(ص) كه پيش از بعثت، بنا به سفارش عمويش ابوطالب(ع) در يكى از سفرهاى كارگزاران خديجه شركت كرد و سود فراوانى نصيب وى نموده بود، علاقه خديجه را به خويش جلب و زمينه ازدواج با وى را فراهم كرد.
خديجه كبرى(س) در چهل سالگى با امين قريش، حضرت محمد(ص) كه در سنّ بيست و پنج سالگى بود ازدواج كرد(2) و زندگى شرافتمندانه و اصيلى را پايه ريزى كردند، كه در تاريخ بشريت بى همتا و بى مانند است.
خديجه كبرى(س) به پيامبر(ص) عشق و علاقه ويژه اى داشت و هنگامى كه آن حضرت مبعوث به رسالت شد، تمام توان و دارايى هاى خويش را در اختيار آن حضرت گذاشت، تا در راه اسلام و بارورى آن هزينه كند. او نخستين زنى بود كه به آن حضرت ايمان آورد و در اين راه مشقت ها و آزارهاى فراوانى از سوى قريش و اهالى مكه متحمل گرديد.(3)
وى تا زنده بود، در تمام صحنه ها يار و ياور رسول خدا(ص) و موجب تسلى قلب شريف آن حضرت بود و در روزگار سخت تبعيد در شعب ابى طالب، هيچ گاه آن حضرت را تنها نگذاشت و با تمام وجود از وى پشتيبانى و نگه بانى مى كرد.
سرانجام اين بانوى فداكار، پس از يك عمر تلاش و كوشش و 25 سال خدمت به رسول گرامى(ص) و دين مبين اسلام، پس از بازگشت از محاصره قريش در شعب ابى طالب به مكه معظمه، در دهم رمضان سال دهم بعثت، جان به جان آفرينان تسليم و روح مطهرش به اعلى عليين عروج نمود.
پيامبراكرم(ص) در مدت كوتاهى، دو يار و پشتيبان خويش، يعنى عمويش ابوطالب و پس از وى، خديجه كبرى(س) را از دست داد و از اين باب، بسيار اندوهگين و ماتم زده بودو روزگار سختى را پشت سر مى گذاشت. به همين جهت، آن سال را "عام الحزن" ]سال اندوه[ ناميدند.
پس از غسل و كفن بدن مطهر خديجه كبرى(س)، پيامبر(ص) وى را در حجون مكه به خاك سپرد.(4)
خديجه(س) در خانه پيامبر(ص) داراى دو پسر به نام هاى قاسم و عبدالله (معروف به طيب و طاهر) و چهار دختر به نام هاى زينب، رقيه، ام كلثوم و حضرت فاطمه زهرا(س) گرديد.(5)
پيامبراكرم(ص) در شأن همسرش خديجه(س) فرمود: سوگند به خدا، پروردگار كسى را بهتر از خديجه نصيبم نكرد. زيرا در حالى كه مردم، كفر مى ورزيدند، او به من ايمان آورد؛ در حالى كه مردم تكذيبم مى كردند، او مرا تصديق كرد؛ در حالى كه مردم محرومم كرده بودند، او با دارايى هاى خود با من مساوات كرد و خداوند از او به من فرزندانى عطا كرد، كه از ساير همسرانم چنين موهبتى نصيبم نشد.(6)
1- رمضان در تاريخ (لطف الله صافى گلپايگانى)، ص 66
2- تذكره الخواص (ابن جوزى)، ص 271؛ كشف الغمه (على بن عيسى اربلى)، ج2، ص 79
3- رمضان در تاريخ، ص 72
4- رمضان در تاريخ، ص 64؛ تاريخ اليعقوبى، ج2، ص 35؛ المنتخب من ذيل المذيل (طبرى)، ص 86؛ البدايه و النهايه (ابن كثير)، ج3، ص 156؛ كشف الغمه، ج2، ص 79
5- منتهى الآمال (شيخ عباس قمى)، ج1، ص 108؛ زندگانى چهارده معصوم(ع) (ترجمه اعلام الورى)، ص 211
6- تذكره الخواص، ص 273؛ رمضان در تاريخ، ص 76؛ كشف الغمه، ج2، ص 78
