چنان كه پيش تر گفتيم، عقد به معناى عهد آمده، و آيه مباركه نيز به اين معنا تفسير شده، امّا «عقد» هميشه دو طرف دارد، و در اين جا يك طرف خداوند متعال، و طرف ديگر ائمّه اطهار عليهم السلام هستند كه التزام از طرفين است. پس عقد همراه التزام است، امّا هر عهدى، عقد نيست. از اين رو نسبت بين عهد و عقد عموم و خصوص مطلق است.1
و از طرفى كلمه «عقد» در زبان فارسى به معناى «گره» است و كلمه گره با اِحكام (محكم كردن) تناسب دارد كه مى گويند: اين گره را محكم كن! «وأحكمتم عقد طاعته». امّا عهد يك طرفه هم مى تواند باشد، در آن جا كلمه تأكيد مناسبت دارد كه «ووكّدتم ميثاقه».
اين ها ظرايف و لطايفى است كه در اين عبارات وجود دارد.
1 . مجمع البحرين: 3 / 217. در اين منبع آمده است: فكلّ عهد عقد، ولا يكون كلّ عقد عهداً.
