« الله الله فى الايتام فلا تغبوا افواهم، و لا تضيعوا بحضرتكم فقد سمعت رسول الله- صلى الله عليه و آله و سلم- يقول: من عال يتيما حتى يستغنى اوجب الله عزوجل له بذلك الجنه كما اوجب الله لاكل مال اليتيم النار. » درباره ى يتيمان از خدا بترسيد. مبادا كه گرسنه بمانند و در جمع و جامعه ى شما تباه شوند من از پيامبر خدا شنيدم كه مى فرمود: اگر كسى يتيمى را، تا آنجا كه بى نياز شود، سرپرستى كند خداوند به پاداش اين كار، بهشت را بر او واجب مى كند. چنانچه اگر كسى مال يتيم را بخورد، خداوند- سوختن در- آتش را بر او واجب مى فرمايد.
خداوند در بيان نعمتهاى خويش به پيامبر مى فرمايد: الم يجدك يتيما فاوى [ سوره ى ضحى، آيه ى 6. ] مگر نبود كه تو يتيم بودى و خداوند تو را در پناه خويش گرفت ؟ سپس به آن حضرت دستور مى دهد: فاما اليتيم فلا تقهر [ سوره ى ضحى، آيه ى 9. ] - حال كه چنين است- پس هرگز حق يتيم را تباه مساز و او را مرنجان.
خداوند در پيمانهايى كه از بنى اسرائيل گرفت از آنان خواست جز خداى يكتا را نپرستند، نسبت به پدر و مادر و خويشاوندان و يتيمان و مسكينان، نيكى كنند. [ و اذ اخذنا ميثاق بنى اسرائيل لاتعبدون الا الله و بالوالدين احسانا و ذى القربى و اليتامى و المساكين... "سوره ى بقره، آيه ى 83". ]
يكى از ويژگيهاى نيكوكاران به بيان قرآن آن است كه به خاطر دوستى خدا، به خويشاوندان و يتيمان و مسكينان و در راه ماندگان و خواهندگان و آزادسازى بردگان كمك مالى مى كنند. "ص" [ ... و لكن البر... و آتى المال على حبه ذوى القربى و اليتامى المساكين و ابن السبيل و السائلين و فى الرقاب... "سوره ى بقره، آيه ى 177". ]
و از سوى ديگر يكى از ويژگيهاى كسانى را كه دين را دروغ مى شمارند، آن مى داند كه يتيم را از خود مى رانند. [ ارايت الذى يكذب بالدين فذلك الذى يدع اليتيم. "سوره ى ماعون، آيه ى 1 و 2". ]
و نيز يكى از عوامل فقر و پريشانى انسانها را آن مى داند كه آنان چون يتيمان را اكرام نمى كردند به فقر و فاقه و تنگدستى گرفتار آمدند. [ و اما اذا ما ابتلاه فقدر عليه رزقه فيقول ربى اهانن كلا بل لاتكرمون اليتيم. "سوره ى فجر، آيه ى 6 تا 17". ]
به علاوه، درباره ى تجاوز به دارايى يتيم هشدارى بس شديد مى دهد و مى فرمايد: ان الذين ياكلون اموال اليتامى ظلما انما ياكلون فى بطونهم نارا [ سوره ى نساء، آيه ى 10. ] و دستور مى دهد كسى جز به خير و نيكى و اصلاح امور، به مال يتيم تا زمان بلوغ وى نزديك نشود [ فلا تقربوا مال اليتيم الا بالتى هى احسن حتى يبلغ اشده. "سوره ى انعام، آيه ى 152 و سوره ى اسرى، آيه ى 34". ]
در بيانات رسول اكرم صلى الله عليه و آله و سلم و معصومين عليهم السلام نيز سفارشهاى بسيار اكيد نسبت به يتيمان شده است. چنانچه پيامبر خدا فرمود: وقتى يتيمى بگريد عرش خدا مى لرزد و خداوند در آن حال مى فرمايد: چه كسى موجب گريه ى اين بنده ى من كه در كودكى پدر و مادر از دست داده شده است ؟
به عزت و جلال خويش سوگند مى خورم كه هر كس او را آرام كند بهشت را بر او واجب مى كنم. [ قال رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم: ان اليتيم اذا بكى اهتز له العرش، فيقول الرب تبارك و تعالى: من هذا الذى ابكى عبدى الذى سلبته ابويه فى صغره ؟ فو عزتى و جلالى لايسكنه احد الا اوجب له الجنه. "بحارالانوار، ج 72، ص 5". ]
و حضرت على عليه السلام فرمود: هر مرد و زن مومنى كه دستى از دلسوزى و مهر و شفقت بر سر يتيمى بكشد، خداوند به عدد هر تار موى آن يتيم، حسنه اى براى او مى نويسد. [ قال اميرالمومنين عليه السلام: ما من مومن و لا مومنه يضع يده على راس يتيم ترحم له الا كتب الله له بكل شعره مريده عليها حسنه. "بحارالانوار، ج 72، ص 4". ]
و امام صادق عليه السلام فرمود: در كتاب حضرت على عليه السلام آمده است: كسى كه مال يتيم را بخورد، پيامد شوم اين كار گريبان فرزندانش را مى گيرد و در آخرت هم گريبانگير خودش مى شود. [ روى عن الصادق عليه السلام قال: فى كتاب على عليه السلام: ان اكل مال اليتيم سيدركه و بال ذلك فى عقبه، و يلحقه و بال ذلك فى الاخره. "بحارالانوار، ج 72، ص 13". ]
