حکمت 102 نهج البلاغه- آينده و مسخ ارزشها (سياسى ، علمى ، تاريخى)

بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم
وَ قَالَ [عليه السلام]
و درود خدا بر او ، فرمود :
يَأْتِى عَلَى النَّاسِ زَمَانٌ لَا يُقَرَّبُ فِيهِ إِلَّا الْمَاحِلُ
روزگارى بر مردم خواهد آمد كه محترم نشمارند جز سخن چين را ،
وَ لَا يُظَرَّفُ فِيهِ إِلَّا الْفَاجِرُ
و خوششان نيايد جز از بدكار هرزه ،
وَ لَا يُضَعَّفُ فِيهِ إِلَّا الْمُنْصِفُ
و ناتوان نگردد جز عادل.
يَعُدُّونَ الصَّدَقَةَ فِيهِ غُرْماً
در آن روزگار كمك به نيازمندان خسارت ،

وَ صِلَةَ الرَّحِمِ مَنّاً
و پيوند با خويشاوندى منّت گذارى ،
وَ الْعِبَادَةَ اسْتِطَالَةً عَلَى النَّاسِ
و عبادت نوعى برترى طلبى بر مردم محسوب مى شود
فَعِنْدَ ذَلِكَ يَكُونُ السُّلْطَانُ بِمَشُورَةِ النِّسَاءِ
در آن روز حكومت با مشورت زنان ،
وَ إِمَارَةِ الصِّبْيَانِ وَ تَدْبِيرِ الْخِصْيَانِ .
و فرماندهى خردسالان و تدبير خواجگان اداره مى گردد.