1- امام جعفر صادق (ع) گويد: امير مؤمنان علىّ (ع) فرمود: اگر كسى خود را در معرض تهمت قرار دهد كسانى كه به او بد گمان مىشوند نبايد ملامت كند، و كسى كه رازش را پنهان دارد اختيار در دست خودش مىباشد [ و رازش آشكار نمىشود .]
2- امام صادق (ع) فرمود: كسى كه به جاهاى تهمت آميز برود و متهم گردد بايد خودش را ملامت كند.
3- امام باقر (ع) از پدر بزرگوارش نقل كرده است كه حضرت امير (ع) فرمود:
شخصى كه خودش را در معرض تهمت قرار دهد نبايد كسانى را كه به او بد گمان مىشوند ملامت كند.
4- حضرت على (ع) در وصيّت به فرزندش امام حسن (ع) فرمود: از مكانهاى تهمت آميز، و جاهايى كه مردم به آن بدگمانند بپرهيز، زيرا همنشين بد انسان را گول مىزند. 5- امام موسى كاظم (ع) گويد: امام صادق (ع) فرمود: از جاهاى مشكوك [ و تهمت آميز ] بپرهيزيد، و حتّى نبايد كسى با مادرش راه برود زيرا همه مردم نمىدانند كه وى مادر اوست.
6- سيّد رضى (در نهج البلاغه) از امير المؤمنان (ع) نقل مىكند كه آن حضرت فرمود: شخصى كه خود را در معرض تهمت قرار دهد كسانى را كه به او بد گمان مىشوند نبايد ملامت كند.
7- و نيز آن حضرت فرمود: كسى كه شمشير تجاوز و ستم بروى مردم بكشد با آن شمشير كشته مىشود، و كسى كه مكر و حيله ورزد هلاك شود، و هر كه بىباكى پيشه سازد غرق گردد، و شخصى كه وارد مكانهاى تهمت آميز شود متهم گردد.
