آنچه بین دوستان زداينده محبت است
10- فراموش كردن دوست
شـايد از بزرگترين جفاها و بدرفتاريها نسبت به دوست آن است كه او را به هنگامى كه غايب شود فـرامـوش كـنـى , زيـرا فـراموشى تو نشانه عدم استحكام پيوند ميان تو و اوست ,چه اگر دوستى مـستحكم و برادرى راسخ و استوار و محبت پابرجا بود مى بايد صورت دوست در هر جا كه باشى و به هر سو روآورى در پيش روى تو مجسم و نصب العين توباشد, نه تو او را فراموش كنى و نه او تو را از ياد برد هر چند زمانه ميان شما جدايى انداخته و يكى از شما را از ديگرى دور كرده باشد.
از ايـن رو حكيمان فراموش كردن دوست را جفاى به او شمرده اند, و جفا بزرگترين ويران كننده بـنـاى دوسـتى و مهمترين عامل جدايى افكن ميان دوستان است .
از اين رو ائمه اهل بيت (ع ) به ما دستور داده اند به اين كه دوست پيوسته جوياى حال دوست خود باشدو او را فراموش نكند.
امـام صادق (ع ) فرموده است : سزاوارترين دوست تو كه بايد او را به ياد داشته باشى كسى است كه تو را فراموش نمى كند و شايسته ترين كس براى آن كه به او توجه كنى كسى است كه سودش براى تـو و زيـانـش متوجه دشمن توست , و سزاوارترين كس به اين كه دربرابر او شكيبايى ورزى كسى است كه نسبت به وى چاره اى جز كنار آمدن با او ندارى .
تـرك رسـيـدگـى بـه حال دوست به سبب دورى از او موجب قطع پيوند برادرى است , چنان كه اميرمؤمنان (ع ) فرموده است : ترك رسيدگى به احوال دوست انگيزه بريدن ازاوست ((765)) .
از آن حـضرت درباره مروت و جوانمردى پرسيدند فرمود عبارت است از اطعام طعام ,رسيدگى به حال دوستان و خوددارى از آزار رسانيدن به همسايگان ((766)) .
منبع : کتاب دوست يابى
بنياد پژوهشهاى اسلامى
765- بحارالانوار, 74/421 و 77/423.
766- اصول كافى , 2/660, بحارالانوار, 75/75.
