فی مکارم الاخلاق:
عن ابی عبیدة الخداء قال: کنت مع الباقر - علیه‏السلام - فضل بعیری، فقال - علیه‏السلام - صل رکعتین ثم کما اقول: اللهم راد الضالة، مادئا من الضلالة رد علی ضالتی فانها من فضلک و عطائک، ثم قال - علیه‏السلام -: یا ابا عبیدة تعال فارکب فرکبت مع ابی جعفر - علیه‏السلام - فلما یسرنا اذا سواد علی الطریق فقال - علیه‏السلام -: یا ابا عبیدة! هذا بعیر فاذا هو بعیری؛
ابی عبیده خداء گفت: با حضرت باقر ع بودم، مرکبم گم شد. امام - علیه‏السلام - فرمود: دو رکعت نماز بگذار و بعد بگو: خداوند! تو که گمشده را باز می‏گردانی، و از گمراهی به هدایت می‏آوری گمشده‏ام را به من بازگردان که آن از احسان و بخشش توست، بعد امام ع فرمود: ای ابا عبیده! پیش آی و سوار شو. با حضرت سوار شدم، همچنان که راه می‏پیمودم در راه یک سیاهی به چشم ما خورد، امام ع فرمود: این شتر توست. چون دقت کردم دریافتم که شتر من است. 
مکارم الاخلاق، ص 259