79 - حدیث توجه خدا به نماز
فی الحدیث:
ان ربک یصلی یقول: سبوح قدوس رب الملئکة و الروح؛
همانا پروردگار تو نماز میگزارد و میفرماید: منزه و مقدس است پروردگار ملائکه و روح.
اصول کافی، ج 2، ص 329
فی الحدیث:
ان ربک یصلی یقول: سبوح قدوس رب الملئکة و الروح؛
همانا پروردگار تو نماز میگزارد و میفرماید: منزه و مقدس است پروردگار ملائکه و روح.
اصول کافی، ج 2، ص 329
قال رسول الله - صلی الله علیه و آله -:
من عرف الله و عظمه منع فاه من الکلام و بطنه من الطعام و عنا نفسه بالصیام و القیام؛
کسی که خدا را شناخت و به عظمتش پی برد، دهان خود را از سخن بی مورد ، و شکم را از غذای حرام باز میدارد، و به استقبال سختی روزه و نماز جهت دریافت پاداش و جلب رضایت حق میشتابد.
سفینة البحار، ج 2، ص 178
عن الساباطی عن الامام الصادق - علیهالسلام - قال:
اول ما یسئل عن العبد اذا وقف بین یدی الله - عزوجل - الصلوات المفروضات، و عن الزکاة، و عن الحج، و عن الجهاد، و عن و لا یتنا اهل البیت، فمن اقربو لا یتنا اهل البیت ثم مات علیها، قبلت صلاته و زکاته و صومه و حجه؛
امام صادق ع در پاسخ عمار ساباطی فرمود: اولین چیزهایی که در پیشگاه خداوند متعال از انسان سؤال میشود: نمازهای واجب، زکات، روزه، حج، جهاد، و ولایت ما اهل بیت است. و افزود: پس کسی که به ولایت ما اهل بیت، اقرار و اعتراف دارد و با این اعتقاد از دنیا برود، نماز، زکات، روزه، و حج وی مورد پذیرش خداوند متعال قرارمی گیرد.
معالم زلفی، باب 98، ص 228
قال الصادق - علیهالسلام -:
یا هشام! افضل ما یتقرب به العبد الی الله بعد معرفة به الصلوة و بر الوالدین و ترک الحسد و العجب و الفخر؛
بهترین وسیلهای که انسان را به خداوند نزدیک میسازد، بعد از خداشناسی، نماز و نیکوکاری به پدرو مادر و ترک رذیلههای حسد و عجب و فخر فروشی است.
تحف العقول، ص 455
سئلت اباعبدالله - علیهالسلام -:
عن افضل ما یتقرب به العباد الی ربهم و احب ذلک الی الله - عزوجل - ما هو؟ فقال: ما اعلم شیئا بعد المعرفة افضل من هذه الصلاة الا تری ان العبد الصالح عیسی بن مریم قال: و اوصانی بالصلاة...؛
از امام صادق - علیهالسلام - پرسیدم: برترین چیزی که بندگان میتوانند به وسیله آن به درگاه خدا تقرب جویند و محبوبترین آنها نزد وی چیست؟ فرمود: پس از مسئله معرفت خدا برتر از این نماز چیزی را سراغ ندارم مگر ندیدی که بنده صالح خدا حضرت مسیح گوید: خدا مرا به نماز سفارش کرده...
بحارالانوار، ج 82، ص 209