پيغمبر اسلام با فداکاري زياد شهري را بنا کرد به نام مدينة النبي.
اما آيا اين مدينة النبي همين بود و هيچ سري در پشت سر نداشت يا اينکه در لابلاي اين شهر يک شهر ديگري هم پنهان شده بود به نام مدينة العرب.
پيامبر حکومت اسلامي را تشکيل داد. برده داري را لغو کرد. به عدالت به عنوان يک شاخصه ي بسيار مهم اهميت داد. چيزهايي که در ميان اعراب خيلي مهم بود مثل نژاد و نسب را بي ارزش تلقي کرد. و آيه ( إنّ أکرمکم عند الله أتقيکم ) را پياده کرد.
اما در لابلاي زواياي مخفي اين شهر ( مدينة النبي ) يک شهر غير رسمي ( مدينة العرب ) وجود دارد که اين شهر دو خصوصيت دارد. عده اي در اين شهر مسلمان شدند و در چهره ظاهري اسلام را پذيرفتند ولي در باطن قضيه معيار ها و ارزشهاي عربي و جاهلي خودشان را حفظ کردند و گاهي پشت سنگر اسلام ايستادند و به اوضاع نگاه مي کردند که ببينند کجا مي توانند کدام يک از معيار ها و ارزشهاي عربي جاهلي خودشان را بروز بدهند .
در توحيد که همه ظاهرا به يگانگي خداوند قائل شدند و در نبوت نيزظاهرا همه به پيغمبري پيامبر اسلام قائل شدند. ولي وقتي به عدالت رسيدند، مدينة العرب عدالت را تأويل کرد.
مثلا در مدينة النبي که پيامبر تشکيل داده به مسلماني که تازه امروز مسلمان شده با مسلماني که ده سال پيش که مسلمان شده به ميزان يکسان سهميه از بيت المال پرداخت ميشد.
اما در معيار هاي مدينة العرب کسي که ده سال پيش مسلمان شده از کسي که تازه امروز مسلمان شده ارزش بالاتري دارد و در حقيقت عدالت درجه بندي ميشود و به همين ترتيب يک طبقه از اشراف به وجود مي آيد.
يا اينکه مثلا در بحث جبر و اختيار؛ در مدينة النبي انسان بهشت و جهنم خودش را به اذن خدا با سعي و تلاش خودش ميسازد. اما اين اشرافيت مسلمان شده ( که غالبا اشراف قريش هستند ) معتقد بودند که وقتي مسلمان شدي به خاطر خواست خدا و شانسي که به انسان رو کرده و نوعي جبر که بر انسان حاکم شده باعث بهشتي شدن انسان شده.
در مدينة النبي در معيار هاي سياسي که پيغمبر وضع کرده سلطنت نفي ميشود. فرمانده، پادشاه نيست بلکه مسؤول است. هر کس که رهبر است مسؤوليتش سنگين تر است. اما در ديدگاه مدينة العرب در کنار اينکه مسؤول است نوعي فرمانروايي آمرانه و نوعي تسلّط بر افکار و اعمال مردم دارد و مردم هم جرأت مخالفت ندارند.
در سيستم مدينة النّبي سن، معيار ارزشمندي نيست. نژاد و نسب ملاک برتري انسان ها نيست. موارد متعددي از پيامبر اسلام را مي بينيم که در انتخاب هايش و عزل و نسب هايش مسأله سن و نژاد مطرح نيست.
اما در گروه مدينة العرب که ظاهرا مسلمان هستند مي بينيم که « نژاد » ملاک برتري است. به گونه اي که بعدها اعتراض مي کنند به اينکه بايد به عرب ها بيت المال بيشتري داده شود و زماني که حضرت پيامبر رحلت مي کنند همه معيارهاي اينها يکي پس از ديگري خودش را نشان مي دهد و در تقسيم بيت المال عرب بر عجم ارجحيت پيدا مي کند.
در مدينة النبي همه حق اظهار نظر دارند. پيامبر براي انجام کارهاي مهم با مسلمانان مشورت مي کند ولي در مدينة العرب هيچ کس حق اظهار نظر ندارد، همانطوري که در زمان خلفا مي شنويم که مي گويند اگر بشنوم نظري مخالف راي من دادي کاري مي کنم که حقوقت از بيت المال قطع بشه و کسي اجازه رابطه با تو را نداشته باشد. گاهي ميشنويم که به بعضي از خلفا گفته مي شود: « در امان هستم که صحبت کنم؟ » اين « در امان هستم » مال سيستم سلطنتي است.
اگر تصور کنيم که چنين شهر گمشده اي در زمان پيامبر در مدينة النبي پنهان بود. بعد از رحلت پيامبر آن چيزي که گم شد مدينة النبي بود. يعني به تدريج معيارها رنگ باختند و شخصيت هايي که پيغمبر آنها را بزرگ کرده بود و نزد پيغمبر عزيز بودند يکي پس از ديگري سرکوب شدند و ارزشهايشان تخريب شد يا اينکه ارزشهايشان با سکوت پنهان شد.
حضرت فاطمه زهرا سلام الله عليها اولين نشانه هاي بروز چنين مدينة العربي را مي بيند. مدينة العربي که تمام آنچه را که پيغمبر با خون دل بنا کرده با تبر جاهليت نابود مي کند. اما نه به ظاهر بلکه از درون، ريشه اسلام را نابود مي کند. مثل اينکه سم مي ريزند به پاي درختي که پيغمبر آن را با جان خود آبياري کرده.
حضرت فاطمه زهرا سلام الله عليها مي بيند که اتفاقاتي يکي پس از ديگري مي افتد که انقلاب پيغمبرش دارد بدون اينکه کسي متوجه باشد به طور نامحسوس به دست نامحرمان و نا اهلان مي افتد. اين مصيبت چقدر براي حضرت بزرگ است؟!
بنابراين نميتوان گفت ناراحتي و غم و غصه حضرت زهرا سلام الله عليها بعد از وفات پدر فقط به خاطر غصه از دست دادن پدر بوده.
حضرت براي آينده ي اسلام غصه مي خوردند. نگران از بين رفتن زحمات رسول الله بودند.
برگرفته از کتاب شهر گمشده ( فاطمه چه گفت؟ مدينه چه کرد؟ )
نويسنده: محمد حسن زورق
انتشارات: سروش
