هشام بن الحكم مى گويد: روزى ابوشاكر ديصانى به من گفت:
آيه اى در قرآن است كه باعث تقويت نظر و انديشه ماست.
گفتم: اين آيه كدام هست؟
ابوشاكر گفت: (هوالذى فى السمإ اله و فى الارض اله) ;اوست كه در آسمان خداست و در زمين خدا.
هشام مى گويد: متحير ماندم كه درجواب اوچه پاسخى بدهم. ايام حج فرا رسيد و روانه خانه خدا شدم. با امام صادق(عليه السلام) ملاقات و عرض كردم كه ابوشاكر چنين مى گويد وبرداشت او را از آيه بيان كردم.
امام صادق(عليه السلام) فرمود:
اين سخن, سخن زنديق است.هرگاه نزد اورفتى, ازاو بپرس: نامت دركوفه چيست؟
او خواهد گفت: فلان.
بگو: نامت دربصره چيست؟
باز هم همان نام را تكرار مى كند.
بگو: خداى ما نيز چنين است. خداى ماهم در آسمان (اله) است و هم در زمين (اله).
هشام مى گويد: (به كوفه) برگشتم و بدون هيچ توقفى, نزد ابوشاكر رفتم.
آنچه امام صادق (عليه السلام) به من گفته بود , از او پرسيدم.
ابوشاكر كه در مانده شده بود و جوابى نداشت, گفت:
اين سخن (طرز استدلال) از حجاز به اين جا آمده است.
