عياشى رحمه اللّه از حنّان بن سدير، از پدرش اين گونه نقل مى كند: سدير مى گويد: امام محمّد باقر عليه السلام فرمود:
هنگامى كه جبرئيل در حجّة الوداع براى اعلان امر (ولايت) على بن ابى طالب عليهما السلام بر پيامبر خدا صلى اللّه عليه وآله فرود آمد، اين آيه نازل شد:
(يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ...)؛1
اى پيامبر! آن چه از جانب پروردگارت بر تو نازل شده است، به طور كامل (به مردم) برسان... .
پيامبر صلى اللّه عليه وآله سه روز صبر كرد تا اين كه به جحفه رسيد و تا آن روز از ترس مردم، دست على عليه السلام را بالا نبرده بود، امّا هنگامى كه در روز غدير در يكى از اماكن جحفه به نام «مهيعه» فرود آمد، نداى نماز جماعت سر داد.
مردم جمع شدند. پيامبر صلى اللّه عليه وآله فرمود:
من أولى بكم من أنفسكم؛
چه كسى از شما به خودتان سزاوارتر است؟
مردم با صداى بلند گفتند: خدا و رسولش.
پيامبر صلى اللّه عليه وآله دوباره همين جمله را تكرار كرد.
مردم گفتند: خدا و رسولش.
پيامبر صلى اللّه عليه وآله براى بار سوّم همين جمله را تكرار كرد.
مردم گفتند: خدا و رسولش.
آن گاه پيامبر صلى اللّه عليه وآله دست حضرت على عليه السلام را گرفت و فرمود:
من كنت مولاه فعلي مولاه، اللهمّ وال من والاه، وعاد من عاداه، وانصر من نصره، واخذل من خذله؛ فإنّه منّي وأنا منه. وهو منّي بمنزلة هارون من موسى إلاّ أنّه لا نبي بعدي؛2
هر كه من مولاى او هستم، على مولاى اوست، خدايا! دوستداران او را دوست و دشمنانش را دشمن دار. هر كه او را يارى كند ياريش كن و هر كه او را تنها گذارد، تنهايش گذار؛ زيرا او از من است و من از او و او براى من همانند هارون براى موسى است مگر اين كه بعد از من هيچ پيامبرى نخواهد بود.
1 . سوره مائده: آيه 67.
2 . تفسير العياشى: 1 / 332 و به نقل از آن: بحار الأنوار: 37 / 140.
