اينك مطلبى درباره پيامبر اكرم و ائمّه عليهم السلام بيان مى شود كه شايد كمتر گفته شده است.
ائمّه عليهم السلام در روز قيامت، هم شاهدند و هم شفيع، هم مدّعى هستند و هم حاكم.
وقتى در اين عالَم محكمه اى تشكيل مى شود حاكمى در جايگاه قرار مى گيرد و مدّعى و مدّعى عليه ـ كه متخاصمين هستند ـ بر حاكم وارد مى شوند.
حاكم از مدّعى بيّنه طلب مى كند، اگر شهود داشته باشد، اقامه بيّنه مى كند. آن گاه حاكم، حكم مى كند، يا به نفع مدّعى يا به نفع مدّعى عليه.
در اين دنيا در محكمه قضايى حاكم غير از مدّعى و مدّعى عليه است و شاهدهاى عادل غير از مدّعى و مدّعى عليه هستند.
از طرف ديگر، در اين عالَم، اگر يكى از اين دو طرف شفيعى داشته باشد، او شفيع را نزد اين حاكم مى آورد كه شفيع غير از شاهد است و شاهد غير از مدّعى و مدّعى عليه و مدّعى و مدّعى عليه نيز غير از حاكم هستند.
اما به حكم آيات و روايات در روز قيامت، ائمّه عليهم السلام هم حاكمند و هم شفيع، هم مدّعى هستند و هم شاهد.1
اگر بخواهيم دليل هاى آن چه گفتيم به تفصيل شرح دهيم از بحث خارج خواهيم شد.
چكيده سخن اين كه رجوع خلايق به ائمّه عليهم السلام و تصدّى حساب خلايق در روز قيامت توسّط آن بزرگواران مآلاً به خود خداوند متعال برمى گردد. اين معنا را از آيات و روايات به طور تفصيل استفاده كرديم.
به بيان روشن، آيه مباركه: (إِنَّ إِلَيْنا إِيابَهُمْ * ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنا حِسابَهُمْ)2 ظهور دارد كه رجوع مردم به سوى خداوند متعال است. اگر به صيغه متكلّم وحده بود آيا ذات مقدّس ربوبى به طور مستقيم متصدّى امر حساب و رسيدگى به افعال خلايق مى شود؟
به يقين اين گونه نيست و كسى چنين نگفته است؛ چرا كه خداوند متعال جسم نيست و در هيچ يك از اين امور؛ چه قبل از اين عالَم، چه در اين عالَم و چه بعد از اين عالَم در هيچ عالَمى از عوالم، احدى نمى گويد كه خداوند متعال به طور مستقيم و به صورت مباشرت خود به امور خلايق رسيدگى مى كند.
پس ناگزير كسى يا كسانى در روز قيامت از طرف خداوند متعال متصدّى امر حساب خواهند شد. وقتى رزق و روزى به توسّط ميكائيل، قبض ارواح به توسّط عزرائيل و قسمى از امور به توسّط جبرائيل انجام مى پذيرد، چه مانعى دارد كه ما بگوييم كه در روز قيامت حساب خلايق به توسط ائمّه عليهم السلام انجام خواهد شد.
با توجّه به آن چه گذشت به اثبات رسيد كه افعال ائمّه عليهم السلام افعال خداوند متعال است و اين به ائمّه اختصاص ندارد، مطلق است و عموم انبيا و اوصياى معصومين نيز همين طور هستند. اينان مأموريتى از ناحيه خداوند متعال دارند و جزء دستگاه ربوبى هستند.
1 . بصائر الدرجات: 83، حديث 11، الكافى: 1 / 251، حديث 7، الأمالى، شيخ صدوق: 121، بحار الأنوار: 22 / 441 و 49 / 283، حديث 1، شواهد التنزيل: 1 / 119، حديث 129، تفسير مجمع البيان: 1 / 417.
2 . سوره غاشيه (88): آيه 25 و 26.
