در گذشته و حال مى نگريم كه حاكمان پيروز، و سلاطين و پادشاهان ، و سران احزاب سياسى ، چگونه با مخالفان خود برخورد مى كردند، و با تصفيه هاى خونين ، و قتل و غارت ، شكنجه و زندان ، اجازه ابراز عقيده را به آنها نداده ، و هر گونه حركتى را از آنان سَلب مى كرده ، و مخالف را تحمّل نمى كردند.
امّا حضرت اميرالمؤ منين على عليه السلام در روش برخورد با دشمن ، و تحمّل مخالفان الگو و بى نظير بود.
روزى جمعى از خوارج وارد مسجد كوفه شدند تا با شعارى مداوم سخنرانى امام على عليه السلام را بر هم زنند.
حضرت اميرالمؤ منين على عليه السلام سرگرم سخنرانى بود كه شخصى بلند شد و فرياد زد :
لاحُكمَ اِلاّ لِلّه
و ديگرى از سوئى ديگر داد زد:
لاحُكمَ اِلاّ لِلّه
و سوّمى از گوشه ديگر مسجد همين شعار را داد .
سپس گروهى برخاستند، و اين شعار را دادند .
و امام على عليه السلام با بزرگوارى خاصّى سكوت نموده و مخالفت هاى آنان را تحمّل كرد.
آنگاه خطاب به مردم فرمود:
كَلِمَةُ حَقٍّ يُرادُ بِها الباطِل
( شعار حقّى است كه از آن باطل اراده مى كنند.)
سپس خطاب به خوارج در مسجد فرمود:
تا وقتى كه دست به شمشير نبرديد، و با ما هستيد، از سه اصل اساسى برخورداريد:
1- لا نَمنَعُكُم مَساجِدَ اللّهِ اءن تَذكُرُوا فيها اِسمَهُ
(از ورود شما به مسجد براى نماز جلوگيرى نمى كنيم .)
2- لا نَمنَعُكُم مِنَ الفِى ء ما دامَت اءيديكُم مَعَ اءيدينا
(تا وقتى كه با ما هستيد از حقوق بيت المال ، شما را محروم نمى كنيم .)
3- لا نُقاتِلُكُم حَتّى تَبدَؤُنا
(با شما نمى جنگيم تا شما جنگ را آغاز كنيد.) (80)
________________________________________
80- تاريخ طبرى ج 4 ص 53
