مرحوم آیة اللّه دستغیب رحمة اللّه علیه نقل می‌کند که محمدبن مسلم می‌گوید مریض بودم در مدینه امام باقر علیه السلام مقداری آشامیدنی برایم فرستادند که ظاهرا شربتی بوده است دیدم بوی خوش داشت غلام گفت امام باقر علیه السلام فرمودند: وقتی شربت را خوردی به خدمت ما بیا تعجب کردم که نمی‌توانم بروی پای خودم بایستم چطور به محضر امام بروم آن شربت را خوردم گویا از بند‌ها رها شده بودم بلند شدم رفتم منزل امام باقر علیه السلام هنوز بر امام وارد نشده بودم که حضرت فرمودند بدنت سالم شد گریه کنان داخل اتاق شدم و سلام کردم و دست امام را بوسیدم امام فرمودند چرا گریه می‌کنی گفتم از دوری شما گریه می‌کنم حضرت فرمودند آن شربت را چگونه یافتی گفتم گواهی می‌دهم که شما اهل بیت رحمتید وقتی غلام شربت را آورد طاقت ایستادن را نداشتم اما وقتی شربت را خوردم کانّه از بند آزاد شده بودم حضرت فرمودند‌ای محمد آن شربت را که خوردی از خاک قبر جدّم امام حسین علیه السلام بود و بهترین چیزی است که من به آن استشفاء می‌نمایم و هیچ چیزی را بر آن برابری مکن که ما به اطفال و زنان خود می‌خورانیم و از آن خیر بسیار می‌بینیم. (۶۲)
از حبیب بن زهر نقل شده که گفت حضرت موسی بن جعفر علیه السلام بعد از مسموم شدن فرمودند از تربت من چیزی نگیرید برای تبرک چون هر تربتی از ما حرام است مگر تربت جدم حسین علیه السلام که خدای عزوجل او را شفا مقرّر فرموده برای شیعیان و دوستان ما،
قال علیه السلام: لاتأخذوا من تربتی شیئا لتبرّکوا به فانّ کل تربة لنا مُحرمة إلاّ تربة جدی الحسین بن علی علیه السلام فان الله عزوجل جعل‌ها شفاء لشیعتنا و أولیائنا. (۶۳)
پی نوشت:
______________________
(۶۲)- گناهان کبیرة: ج ۲، ص ۵۶۵، نقلا عن کامل الزیارات: ص ۲۷۶ اختصاص مفید: ص ۵۲.
(۶۳)- جامع الاحادیث الشیعه: ج ۱۲، ص ۵۳۳.
