قال الله تبارك و تعالى
يابن ادم الموت يكشف اسرارك و القيامة تبلوا اخبارك و الكتاب يهتك استارك فاذا اذنب ذنباً صغيراً فلا تنظر الى صغره ولكن انظر الى من عصيته و اذا رزقت رزقاً قليلاً فلا تنظر الى قلته و لكن انظر الى من رزقك
يابن ادم لا تأمن من مكرى فان مكرى اخفى من دبيب النمل على الصفا فى الليلة الظلماء
يابن ادم هل اديتم فرائضى كما امرتكم و هل واسيتم المساكين باموالكم و انفسكم و هل احسنتم الى من اساء اليكم و هل عفوتم عمن ظلمكم و هل وصلتم من قطعكم و بل انصفتم من خانكم و بل كلمتم من هاجركم و هل ادبتم اولا دكم و بل سئلتم العلماء من امر دينكم و دنياكم فانى لا انظر الى صوركم و لا الى محاسنكم ولكن انظر الى قلوبكم و اعمالكم و ارضى منكم بهذه الخصال
اى فرزند آدم مرگ، اسرار تو را آشكار و قيامت، اخبار تو را ظاهر و نامه اعمال، پرده از كار شما بر مىدارد. پس زمانيكه گناه كوچكى انجام دادى به كوچكى آن نگاه نكن، بلكه ببين چه كسى را نافرمانى كردهاى؟(23) و اگر روزى اندكى نصيب تو شد به كمى آن نگاه نكن بلكه ببين چه كسى به تو روزى داده؟ (24)
اى فرزند آدم آيا واجبات مرا همانطور كه به شما امر كردم انجام داديد و آيا با اموال و جان خود با فقراء مواسات نموديد؟ (25)
و آيا به آنكه با شما بد كرده نيكى نموديد؟ و آيا كسى را كه به شما ستم كرده، عفو كرديد؟ و آيا با كسى كه از شما بريده، پيوستيد؟ بلكه با كسى كه به شما خيانت نموده به انصاف بر خورد نموديد؟ و با كسى كه از شما دورى كرده صحبت كرديد؟ و آيا فرزند خويش را ادب كرديد؟ بلكه از دانشمندان دين درباره امر دين و دنياى خويش سؤال نموديد؟
پس (بدانيد) من به صورتها و زيبائيهاى ظاهرى شما توجه نمىكنم بلكه به دلها (و نيتها) و اعمال شما توجه مىكنم و با (انجام دادن) اين صفات (كه بيان شد) از شما راضى مىگردم.
23 - اگر گناه كوچك است ولى خداوند بزرگى را نافرمانى كردهاى.
24 - اگر روزى كم است اما از جانب خداوند بزرگى است.
25 - شبيه اين تعبير در قرآن كريم سوره اعراف آيه 99 آمده: أَفَأَمِنُواْ مَكْرَ اللّهِ فَلاَ يَأْمَنُ مَكْرَ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْخَاسِرُونَ: (آيا از مكر خدا (يعنى آزمايش و مجازات خدا) غافل و ايمن گرديدهاند، كه از آن غافل نشوند مگر مردم زيانكار).؛ بايد بدانيم مراد از مكر خداوند: جزاى مكر است كه نسبت به كسيكه مكر مىكند انجام مىدهد بنابراين هرگاه مكر به خداوند نسبت داده شد مقصود جزاى مكر است (ر.ك. تفسير اثنى عشرى ج 4 ص 148)
