((134- معمربن خلاد گويد: حضرت رضا (عليه السلام ) به من فرمود: كه مامون به من گفت : خوب بود نامه هائى به انقلابيون - كه پيرو دستور شمايند و در اين نواحى بر ما شورش كرده اند - مى نوشتى (و آنها را به آرامش دعوت مى كردى )؟ من به او گفتم : يا اميرالمؤ منين اگر به قرارداد با من وفادار باشى من هم وفادارم ، و من كه زير بار اين مسئوليت (وليعهدى ) رفتم بدين شرط بود كه امر و نهى نكنم و كسى را عزل و نصب نكنم ، و اينكارى را كه قبول كردم هيچ بر نعمت (و شخصيت ) من نيفزود، و من در مدينه بودم و نامه ام در شرق و غرب نفوذ داشت و من سوار الاغم مى شدم و در كوچه هاى مدينه مى گذشتم و هيچ كس عزيزتر از من نبود، و كسى نبود كه از من درخواستى كند و من بتوانم آنرا برآورم جز آنكه حاجتش را برمى آوردم ... مامون (كه اين سخنان را شنيد) گفت : من به قرارداد با تو وفادارم . ))
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ مُعَمَّرِ بْنِ خَلَّادٍ قَالَ قَالَ لِى أَبُو الْحَسَنِ الرِّضَا ع قَالَ لِيَ الْمَأْمُونُ يَا أَبَا الْحَسَنِ لَوْ كَتَبْتَ إِلَى بَعْضِ مَنْ يُطِيعُكَ فِى هَذِهِ النَّوَاحِى الَّتِى قَدْ فَسَدَتْ عَلَيْنَا قَالَ قُلْتُ لَهُ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ إِنْ وَفَيْتَ لِى وَفَيْتُ لَكَ إِنَّمَا دَخَلْتُ فِى هَذَا الْأَمْرِ الَّذِى دَخَلْتُ فِيهِ عَلَى أَنْ لَا آمُرَ وَ لَا أَنْهَى وَ لَا أُوَلِّيَ وَ لَا أَعْزِلَ وَ مَا زَادَنِي هَذَا الْأَمْرُ الَّذِي دَخَلْتُ فِيهِ فِى النِّعْمَةِ عِنْدِى شَيْئاً وَ لَقَدْ كُنْتُ بِالْمَدِينَةِ وَ كِتَابِى يَنْفُذُ فِى الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ لَقَدْ كُنْتُ أَرْكَبُ حِمَارِى وَ أَمُرُّ فِى سِكَكِ الْمَدِينَةِ وَ مَا بِهَا أَعَزُّ مِنِّى وَ مَا كَانَ بِهَا أَحَدٌ مِنْهُمْ يَسْأَلُنِى حَاجَةً يُمْكِنُنِى قَضَاؤُهَا لَهُ إِلَّا قَضَيْتُهَا لَهُ قَالَ فَقَالَ لِى أَفِى لَكَ
