باب : در اينكه مؤ منين دو صنف اند

باب : در اينكه مؤ منين دو صنف اند
بَابٌ فِى أَنَّ الْمُؤْمِنَ صِنْفَانِ
مـُحـَمَّدُ بـْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ نُصَيْرٍ أَبِى الْحَكَمِ الْخَثْعَمِيِّ عـَنْ أَبـِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ الْمُؤْمِنُ مُؤْمِنَانِ فَمُؤْمِنٌ صَدَقَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَ وَفَى بِشَرْطِهِ وَ ذَلِكَ قـَوْلُ اللَّهِ عـَزَّ وَ جـَلَّ رِج الٌ صـَدَقـُوا مـا عـاهـَدُوا اللّهَ عـَلَيـْهِ فَذَلِكَ الَّذِى لَا تُصِيبُهُ أَهْوَالُ الدُّنـْيـَا وَ لَا أَهـْوَالُ الْآخـِرَةِ وَ ذَلِكَ مِمَّنْ يَشْفَعُ وَ لَا يُشْفَعُ لَهُ وَ مُؤْمِنٌ كَخَامَةِ الزَّرْعِ تَعْوَجُّ أَحْيَاناً وَ تَقُومُ أَحْيَاناً فَذَلِكَ مِمَّنْ تُصِيبُهُ أَهْوَالُ الدُّنْيَا وَ أَهْوَالُ الْآخِرَةِ وَ ذَلِكَ مِمَّنْ يُشْفَعُ لَهُ وَ لَا يَشْفَعُ
اصول كافى ج : 3 ص : 346 رواية :1
ترجمه روايت شريفه :
امـام صـادق (ع ) فـرمـود: مـؤ مـن دو جـور اسـت : 1ـ مـؤ مـنـيـكـه بـعـهـد خـدا عـمـل كـرده و بـشـرطـش وفـا نـمـوده ، و ايـنـسـت كـه خـداى عـزوجـل فـرمـايـد: (((مـردانـيـكـه بـمـعـاهـده خـود بـا خـدا عـمـل كـردنـد، 23 سـوره 33))) ايـنـسـت مـؤ مـنيكه هراسهاى دنيا و آخرت باو نرسد و او را كـسانى است كه شفاعت كند و نيازى بشفاعت ديگران ندارد. 2ـ مؤ منى كه مانند ساقه نازك گـيـاه اسـت كه گاهى كج شود (بباطل و شهوات و متاع دنيا گرايد) و گاهى راست ايستد، اين مؤ من از كسانيستكه هراسهاى دنيا و آخرت بيند و از كسانى است كه برايش شفاعت شود واو شفاعت نكند.

شرح :
مـراد بـعهد خدا، توحيد و نبوت و امامت و معاد است ، و مراد بعملى ساختن آنها اعتراف و اقرار بآنهاست و مقصود از وفاء بشرط خدا، بجا آوردن واجبات و ترك محرماتست كه آنها را فـروع ديـن بـمـعـنـى اعـم گـويـنـد، و اما در باره هراسهاى دنيا سه وجه گفته اند: 1ـ بـلاهـاى دنـيـامـانـنـد قحطى و وبا و سكرات مرگ . 2ـ اندوه و افسوس براى ازدست رفتن نعمتهاى دنيا. 3ـ مرتكب شدن معاصى و گناهان بنحو مجاز.
عـِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ خَالِدٍ الْعَمِّيِّ عَنْ خَضِرِ بْنِ عـَمـْرٍو عـَنْ أَبـِي عـَبـْدِ اللَّهِ ع قَالَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ الْمُؤْمِنُ مُؤْمِنَانِ مُؤْمِنٌ وَفَى لِلَّهِ بِشُرُوطِهِ الَّتـِى شـَرَطـَهـَا عَلَيْهِ فَذَلِكَ مَعَ النَّبِيِّينَ وَ الصِّدِّيقِينَ وَ الشُّهَدَاءِ وَ الصَّالِحِينَ وَ حَسُنَ أُولَئِكَ رَفِيقاً وَ ذَلِكَ مَنْ يَشْفَعُ وَ لَا يُشْفَعُ لَهُ وَ ذَلِكَ مِمَّنْ لَا تُصِيبُهُ أَهْوَالُ الدُّنْيَا وَ لَا أَهْوَالُ الْآخِرَةِ وَ مُؤْمِنٌ زَلَّتْ بِهِ قَدَمٌ فَذَلِكَ كَخَامَةِ الزَّرْعِ كَيْفَمَا كَفَأَتْهُ الرِّيحُ انْكَفَأَ وَ ذَلِكَ مِمَّنْ تُصِيبُهُ أَهْوَالُ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ وَ يُشْفَعُ لَهُ وَ هُوَ عَلَى خَيْرٍ
اصول كافى ج : 3 ص : 347 رواية :2
ترجمه روايت شريفه :
امام صادق (ع ) ميفرمود: مؤ من بر دو گونه است : 1ـ مؤ منيكه بشروطى كه خدا با او نموده وفـا كرده است ، و او همراه پيغمبران و صديقان و شهيدان و شايسته كارانست ، و اينها چه رفـقـاء خـوبـى بـاشـنـد، و ايـن مـؤ مـنـى اسـت كه شفاعت كند نه آنكه شفاعت شود، و او از كـسـانـيست كه هراسهاى دنيا و آخرت باو نرسد. 2ـ مؤ منيكه گامى او را لغزانيده (گناهى مـرتـكب شده ) او مانند ساقه نازك گياه است كه باد بهر جانبش كج كند كج شود، و او از كسانيستكه هراسهاى دنيا و آخرت باو رسد و برايش شفاعت شود و عاقبتش بخير است .

عـِدَّةٌ مـِنْ أَصـْحـَابـِنـَا عـَنْ أَحـْمـَدَ بـْنِ مـُحـَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ مِهْرَانَ عَنْ يُونُسَ بْنِ يـَعـْقُوبَ عَنْ أَبِى مَرْيَمَ الْأَنْصَارِيِّ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ قَامَ رَجُلٌ رَةِ إِلَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع فـَقـَالَ يـَا أَمـِيـرَ الْمُؤْمِنِينَ أَخْبِرْنَا عَنِ الْإِخْوَانِ فَقَالَ الْإِخْوَانُ صِنْفَانِ إِخْوَانُ الثِّقَةِ وَ إِخـْوَانُ الْمـُكـَاشـَرَةِ فـَأَمَّا إِخـْوَانُ الثِّقَةِ فَهُمُ الْكَفُّ وَ الْجَنَاحُ وَ الْأَهْلُ وَ الْمَالُ فَإِذَا كُنْتَ مِنْ أَخـِيـكَ عـَلَى حـَدِّ الثِّقَةِ فَابْذُلْ لَهُ مَالَكَ وَ بَدَنَكَ وَ صَافِ مَنْ صَافَاهُ وَ عَادِ مَنْ عَادَاهُ وَ اكْتُمْ سـِرَّهُ وَ عـَيْبَهُ وَ أَظْهِرْ مِنْهُ الْحَسَنَ وَ اعْلَمْ أَيُّهَا السَّائِلُ أَنَّهُمْ أَقَلُّ مِنَ الْكِبْرِيتِ الْأَحْمَرِ وَ أَمَّا إِخـْوَانُ الْمـُكَاشَرَةِ فَإِنَّكَ تُصِيبُ لَذَّتَكَ مِنْهُمْ فَلَا تَقْطَعَنَّ ذَلِكَ مِنْهُمْ وَ لَا تَطْلُبَنَّ مَا وَرَاءَ ذَلِكَ مِنْ ضَمِيرِهِمْ وَ ابْذُلْ لَهُمْ مَا بَذَلُوا لَكَ مِنْ طَلَاقَةِ الْوَجْهِ وَ حَلَاوَةِ اللِّسَانِ
اصول كافى ج : 3 ص : 347 رواية :3
ترجمه روايت شريفه :
امـام بـاقـر عـليـه السـلام فـرمـود: مـردى در بـصـره بـرابـر امـيرالمؤ منين عليه السلام بـرخـاسـت و گـفـت : يـا امـيـرالمـؤ منين ! حال برادران دينى را بما خبرده ، حضرت فرمود: برادران دو دسته اند: برادران مورد اعتماد و برادران خنده ور.
امـا بـرادران مورد اعتماد، دست و بال و اهل و مالند (كه انسانرا يارى كنند و زيان و آزار را از او بـگـردانـنـد) پـس هـرگـاه بـبـرادرت اعـتـمـاد پـيـدا كـردى ، مال و بدنت را باو ببخش ، و با دوستان با صفايش صاف باش و با دشمنانش دشمنى كن ، و راز و عيبش را بپوشان و نيكيش را آشكار كن و بدان اى پرسنده كه اينها از كبريت احمر كمترند.
و امـا بـرادران خنده ور، تو از جانب آنها بلذت خود ميرسى ، (و آن لذت معاشرت و مصاحبت بـا آنـهـاسـت ) پـس ايـن را از آنـهـا مـبـر، و بـيـش از ايـن هـم از دل آنـهـا مـخـواه (تـوقـع صـفـا و يـكدلى از آنها نداشته باش ) و از خوشروئى و شيرين زبانى خود آنها را برخوردار كن تا آنجا كه آنها ترا برخوردار كنند.

توسط RSS یا ایمیل مطالب جدید را دریافت کنید. ایمیل:

 

اضافه کردن نظر


کد امنیتی
تازه کردن