(((يا أحمد! اجعل همك هما واحداً فاجعل لسانك واحداً و اجعل بدنك حياً لا تغفل أبدا من غفل عنى لا أبالى بأى وا هلك.)))
ترجمه :
اى احمد! اراده خود را يك اراده قرار بده؛ در نتيجه زبانت را يك زبان قرار بده،(29) و بدنت را زنده بدار،(30) هرگز غفلت پيدا نكن. كسى كه اهل غفلت باشد من در بند آن نيستم كه در كدام وادى هلاك مىشود.
29 - يعنى ارادههاى مختلف و متفاوت كه موجب تقسيم استعداد و توان جسمى و روحى و فكرى مىشود آدمى را از كمال باز ميدارد، پس اگر كسى همه اراده خود را در يك مسير قرار بدهد و كوشش كند، به موفقيت دست مىيابد و شايد اجتباء در آيه شريفه (((و كذلك يجتبيك ربك ))) در سوره يوسف عليه السلام نيز به همين معنى باشد كه خداوند تو را جمع مىكند و همه استعدادهاى درونى تو را در يك مسير معين قرار ميدهد تا از پراكندگى كه موجب عدم موفقيت كامل است، حفظ نمايد. وقتى كه انسان داراى يك اراده حق طلبانه باشد بالتبع داراى زبانى صريح و گوياى حق است، زيرا مجارى ادراكى و تحريكى او تحت فرمان الهى است. زبان، ترجمان دل و روح آدمى است و صداقت، نشانه دل پاك و روح آزاد از اسارت هوش است.
30 - در اين رهنمود بزرگ توصيه شده كه انسان تأمين احتياجات جسم را به منظور تأمين يك مركب راهوار براى روح شريف خود در نظر بگيرد تا به مقصد برسد، نه اينكه فقط به خواستههاى جسمانى و شهوات بپردازد.
