(((يا أحمد! هل تدرى. أى عيش أهنى و أى حياة أبقى؟
قال: اللهم! لا.
قال: أما العيش الهنىء فهو الذى لا يغتر صاحبه عن ذكرى و لا ينسى نعمتى و لا يجهل حقى. يطلب رضاى ليله و نهاره. و أما الحياة الباقية فهى التى يعمل لنفسه حتى تهون عليه الدنيا و تصغر فى عينيه و تعظم الآخرة عنده و يؤثر هواى على هواه و يبتغى مرضاتى (و يعظمنى) حق عظمتى و يذكر علمى به ويراقبنى بالليل و النهار عند كل سيئة و معصية و ينفى قلبه عن كل ما أكره و يبغض الشيطان و وساوسه. لا يجعل لابليس على قلبه سلطاناً و سبيلاً. فاذا فعل ذلك أسكنت فى قلبه حباً حتى أجعل قلبه لى و فراغه و اشتغاله و همه و حديثه من النعمة التى أنعمت بها على أهل محبتى من خلقى و أفتح عين قلبه و سمعه حتى يسمع بقلبه و ينظر بقلبه الى جلالى و عظمتى و أضيق عليه الدنيا و أبغض اليه ما فيها من اللذات و أحذره من الدنيا و ما فيها كما يحذر الراعى غنمه من مراتع الهلكة. فاذا كان هكذا يفر من الناس فراراً و ينقل من دار الفناء الى دار البقاء و من دار الشيطان الى دار الرحمن.
يا أحمد! لأزيننه بالهيبة و العظمة فهذا هو العيش الهنىء و الحياة الباقية. و هذا مقام الراضين.)))
ترجمه :
اى احمد! آيا مىدانى زندگى گوارا و حيات جاويد چيست؟
عرض كردم: نمىدانم اى خدا من.
فرمود: زندگى گوارا آن است كه صاحب آن با ياد من غافل نگشته، نعمت من را فراموش نكرده و نسبت به حق من جاهل نباشد. روز و شب در پس كسب رضايت من است. و اما حيات جاودان آن است كه (صاحب آن) براى خود به گونهاى عمل مىكند كه دنيا در نظرش بىارزش و در چشمش كوچك و آخرت بزرگ و با عظمت است و خواسته من را بر خواسته خويش مقدم مىدارد و در طلب رضاى من است. و حق مرا بزرگ مىشمارد و همواره توجه دارد كه من نسبت به او آگاه هستم، و شب و روز و هر وقت كه مىخواهد گناه و معصيتى بكند، مىداند كه من مواظب او هستم و قلب خود را از هر چه كه نمىپسندم پاك مىكند و نسبت به شيطان و وسوسههاى او كينه مىورزد. و براى ابليس هيچ راه سلطه و نفوذى در مملكت دل خويش باقى نمىگذارد. وقتى كه چنين حالات و روحياتى پيدا كرد، در قلب او عشق و محبتى مىگذارم كه قلب و فراغت و اشتغال و تلاش او مختصراً براى من باشد و سخن او را همواره ذكر نعمتهايى كه بر اهل محبت خويش ارزانى داشتهام قرار ميدهم، و چشم و قلب او را مىگشايم تا با گوش جانش بشنود و با چشم قلبش جلال و عظمت من را ببيند. و دنيا را بر او تنگ مىگردانم،(24) و نسبت به لذتهاى دنيايى در او كينهاى به وجود مىآورم. و از دنيا او را به گونهاى بر حذر مىدارم كه شبان، گوسفندان خود را از چريدن در چراگاههاى خطرناك و هلاكت آفرين بر حذر مىدارد.
پس وقتى كه چنين شد به شدت از مردم فرار مىكند،(25) و از دنياى فانى به سراى باقى و از عالم شيطنت به سرزمين رحمت منتقل مىشود.(26)
اى احمد! من چنين كسى را لباس هيبت و عظمت مىپوشانم. و اين است زندگى گوارا و حيات ابدى، و اين است مقام اهل رضا.
24 - يعنى چون عالم بىانتهاى آخرت براى او رخ مىنمايد دنيا تنگ و محدود و بىارزش جلوه مىكند.
25 - معناى فرار از مردم را قبلاً نيز متذكر شديم كه با بودن در اجتماع و قبول مسئوليتهاى اجتماعى منافاتى ندارد.
26 - حديث چنين كسى، حديث آن حاضر و غايبى است كه خود در ميان جمع است و دلش جاى ديگر است.
