(((يا أحمد! لا تزين بلبس اللباس و طيب الطعام و لين الوطاء. فان النفس مأوى كل شر و رفيق كل سوء. تجرها الى طاعة الله و تجرك الى معصيته، و تخالفك فى طاعته، و تطيعك فيما تكره، و تطغى اذا شبعت، و تشكو اذا جاعت، و تغضب اذا افتقرت، و تتكبر اذا استغنت، و تنسى اذا كبرت، و تغفل اذا أمنت و هى قرينة الشيطان. و مثل النفس كمثل النعامة تأكل الكثير و اذا حمل عليها لا تطير و كمثل الدفلى لونه حسن و طعمه مر.)))
ترجمه :
اى احمد! با لباس جذاب و غذاى لذيذ و بستر نرم، خود آرايى مكن چرا كه نفس، خاستگاه هر بدى و رفيق هر نادرستى است. تو نفس را به اطاعت خدا مىخوانى ولى او تو را به نافرمانى مىكشاند.
هر گاه كه مىخواهى اطاعت خدا كنى با تو مخالفت مىكند و هر گاه كه بخواهى نافرمانى از خدا كنى با تو همراهى مىكند. هر گاه كه سير شود، طغيان مىكند و هر گاه كه گرسنه شود، فرياد و فغان سر مىدهد. هر گاه كه بىنوا شود، غضب مىكند و هر گاه كه بىنياز شود، تكبر و بزرگى مىورزد. هر گاه كه بزرگ شود، فراموشكار مىشود و هر گاه كه در امنيت باشد، غفلت مىورزد.
نفس آدمى، مثل شتر مرغ است كه فراوان مىخورد ولى وقتى كه بر آن سوار مىشوند (بار مىگذارند) نمىپرد. و مانند خرزهره است كه رنگش زيبا ولى مزهاش تلخ است.
