1- حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ الْقُرَشِيُّ الرَّزَّازُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ أَبِي الْخَطَّابِ عَنْ صَفْوَانَ بْنِ يَحْيَى عَنْ أَبِي أُسَامَةَ زَيْدٍ الشَّحَّامِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ مَنْ أَتَى قَبْرَ الْحُسَيْنِ ع تَشَوُّقاً إِلَيْهِ كَتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الآْمِنِينَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ أُعْطِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ وَ كَانَ تَحْتَ لِوَاءِ الْحُسَيْنِ ع حَتَّى يَدْخُلَ الْجَنَّةَ فَيُسْكِنَهُ فِي دَرَجَتِهِ- إِنَّ اللّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ
محمّد بن جعفر قرشى رزّاز، از محمّد بن الحسين بن ابى الخطّاب، از صفوان بن يحيى، از ابى اسامه، زيد شحّام، وى مىگويد:
از امام صادق عليه السّلام شنيدم كه مىفرمودند:
كسى كه از روى شوق و ذوق به زيارت قبر حضرت حسين بن على سلام اللّه عليهما برود روز قيامت خداوند متعال او را از جمله آمنين مىنويسد و محسوب مىفرمايد و كتابش (نامه اعمال او) را به دست راستش دهد و در زير پرچم حسين عليه السّلام بوده تا داخل بهشت شود پس حق تعالى او را در درجه و مرتبه خودش مكان داده بدرستى كه خداوند متعال عزيز و حكيم مىباشد.
2- وَ رُوِيَ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع أَنَّ مَنْ أَحَبَّ أَنْ يَكُونَ مَسْكَنُهُ الْجَنَّةَ وَ مَأْوَاهُ الْجَنَّةَ فَلَا يَدَعْ زِيَارَةَ الْمَظْلُومِ قُلْتُ مَنْ هُوَ قَالَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ صَاحِبُ كَرْبَلَاءَ مَنْ أَتَاهُ شَوْقاً إِلَيْهِ وَ حُبّاً لِرَسُولِ اللَّهِ وَ حُبّاً لِأَمِيرِ الْمُوءْمِنِينَ وَ حُبّاً لِفَاطِمَةَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ عَلَيْهِمْ أَجْمَعِينَ أَقْعَدَهُ اللَّهُ عَلَى مَوَائِدِ الْجَنَّةِ يَأْكُلُ مَعَهُمْ وَ النَّاسُ فِي الْحِسَابِ
از ابى بصير روايت شده كه وى از حضرت ابى جعفر عليه السّلام نقل نمود كه آن جناب فرمودند: كسى كه دوست دارد مسكن و مأوايش بهشت باشد نبايد زيارت مظلوم را ترك كند.
ابو بصير مىگويد: محضر مباركش عرض كردم: مظلوم كيست؟
حضرت فرمودند:
مظلوم حسين بن على سلام اللّه عليهما يعنى صاحب كربلاء مىباشد، كسى كه از روى شوق و محبّت به رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم و به امير الموءمنين عليه السّلام و به فاطمه عليها السّلام به زيارتش رود خداوند متعال او را بر سر سفرههاى بهشتى مىنشاند و وى را با ذوات مقدّسه معصومين عليهم السّلام هم غذا فرموده در حالى كه مردم در حساب مىباشند.
3- حَدَّثَنِي الْحَسَنُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِيهِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنِ الْعَلَاءِ بْنِ رَزِينٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ لَوْ يَعْلَمُ النَّاسُ مَا فِي زِيَارَةِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ ع مِنَ الْفَضْلِ لَمَاتُوا شَوْقاً وَ تَقَطَّعَتْ أَنْفُسُهُمْ عَلَيْهِ حَسَرَاتٍ- قُلْتُ وَ مَا فِيهِ قَالَ مَنْ أَتَاهُ تَشَوُّقاً كَتَبَ اللَّهُ لَهُ أَلْفَ حِجَّةٍ مُتَقَبَّلَةٍ وَ أَلْفَ عُمْرَةٍ مَبْرُورَةٍ- وَ أَجْرَ أَلْفِ شَهِيدٍ مِنْ شُهَدَاءِ بَدْرٍ وَ أَجْرَ أَلْفِ صَائِمٍ وَ ثَوَابَ أَلْفِ صَدَقَةٍ مَقْبُولَةٍ- وَ ثَوَابَ أَلْفِ نَسَمَةٍ أُرِيدَ بِهَا وَجْهُ اللَّهِ وَ لَمْ يَزَلْ مَحْفُوظاً سَنَتَهُ مِنْ كُلِّ آفَةٍ أَهْوَنُهَا الشَّيْطَانُ وَ وُكِّلَ بِهِ مَلَكٌ كَرِيمٌ يَحْفَظُهُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ وَ عَنْ يَمِينِهِ وَ عَنْ شِمَالِهِ وَ مِنْ فَوْقِ رَأْسِهِ وَ مِنْ تَحْتِ قَدَمِهِ فَإِنْ مَاتَ سَنَتَهُ حَضَرَتْهُ مَلَائِكَةُ الرَّحْمَةِ- يَحْضُرُونَ غُسْلَهُ وَ أَكْفَانَهُ وَ الِاسْتِغْفَارَ لَهُ وَ يُشَيِّعُونَهُ إِلَى قَبْرِهِ بِالاسْتِغْفَارِ لَهُ- وَ يُفْسَحُ لَهُ فِي قَبْرِهِ مَدَّ بَصَرِهِ وَ يُوءْمِنُهُ اللَّهُ مِنْ ضَغْطَةِ الْقَبْرِ وَ مِنْ مُنْكَرٍ وَ نَكِيرٍ أَنْ يروعانه [يُرَوِّعَاهُ- وَ يُفْتَحُ لَهُ بَابٌ إِلَى الْجَنَّةِ وَ يُعْطَى كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ وَ يُعْطَى لَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ نورا [نُورٌ يُضِيءُ لِنُورِهِ مَا بَيْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ يُنَادِي مُنَادٍ هَذَا مَنْ زَارَ الْحُسَيْنَ شَوْقاً إِلَيْهِ فَلَا يَبْقَى أَحَدٌ يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِلَّا تَمَنَّى يَوْمَئِذٍ أَنَّهُ كَانَ مِنْ زُوَّارِ الْحُسَيْنِ ع
حسن بن عبد اللّه، از پدرش، از حسن بن محبوب، از علاء بن رزين، از محمّد بن مسلم، از حضرت ابى جعفر عليه السّلام، آن حضرت فرمودند:
اگر مردم مىدانستند كه در زيارت قبر حضرت حسين بن على عليهما السّلام چه فضل و ثوابى است حتما از شوق و ذوق قالب تهى مىكردند و بخاطر حسرتها نفسهايشان به شماره افتاده و قطع خواهد شد.
راوى مىگويد: عرض كردم: در زيارت آن حضرت چه اجر و ثوابى مىباشد.
حضرت فرمودند:
كسى كه از روى شوق و ذوق به زيارت آن حضرت رود خداوند متعال هزار حجّ و هزار عمره قبول شده برايش مىنويسد و اجر و ثواب هزار شهيد از شهداء بدر و اجر هزار روزهدار و ثواب هزار صدقه قبول شده و ثواب آزاد نمودن هزار بنده كه در راه خدا آزاد شده باشند برايش منظور مىشود و پيوسته در طول ايام سال از هر آفتى كه كمترين آن شيطان باشد محفوظ مانده و خداوند متعال فرشته كريمى را بر او موكّل كرده كه وى را از جلو و پشت سر و راست و چپ و بالا و زير قدم نگهدارش باشد و اگر در اثناء سال فوت كرد فرشتگان رحمت الهى بر سرش حاضر شده و او را غسل داده و كفن نموده و برايش استغفار و طلب آمرزش كرده و تا قبرش مشايعتش نموده و به مقدار طول شعاع چشم در قبرش وسعت و گشايش ايجاد كرده و از فشار قبر در امانش قرار داده و از خوف و ترس دو فرشته منكر و نكير بر حذرش مىدارند و برايش دربى به بهشت مىگشايند و كتابش را به دست راستش مىدهند و در روز قيامت نورى به وى اعطاء مىشود كه بين مغرب و مشرق از پرتو آن روشن مىگردد و منادى نداء مىكند:
اين كسى است كه از روى شوق و ذوق حضرت امام حسين عليه السّلام را زيارت كرده و پس از اين نداء احدى در قيامت باقى نمىماند مگر آنكه تمنّا و آرزو مىكند كه كاش از زوّار حضرت ابا عبد اللّه الحسين عليه السّلام مىبود.
4- وَ عَنْهُ عَنْ أَبِيهِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ أَبِي أَيُّوبَ إِبْرَاهِيمَ بْنِ عُثْمَانَ الْخَزَّازِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع مَا لِمَنْ أَتَى قَبْرَ الْحُسَيْنِ ع قَالَ مَنْ أَتَاهُ شَوْقاً إِلَيْهِ كَانَ مِنْ عِبَادِ اللَّهِ الْمُكْرَمِينَ وَ كَانَ تَحْتَ لِوَاءِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ حَتَّى يُدْخِلَهُمَا اللَّهُ الْجَنَّةَ
از حسن بن عبد اللّه، از پدرش، از حسن بن محبوب، از ابى ايّوب ابراهيم بن عثمان خزّاز، از محمّد بن مسلم، وى مىگويد:
محضر مبارك ابى عبد اللّه عليه السّلام عرض كردم: چه اجر و ثوابى هست براى كسى كه حسين عليه السّلام را زيارت كند؟
حضرت فرمودند:
كسى كه از روى شوق و ذوق به زيارت حضرت امام حسين عليه السّلام رود از بندگان مكرّم خداوند منّان محسوب مىشود و در روز قيامت زير لواء و پرچم حضرت حسين بن على عليهما السّلام بوده تا وقتى كه اين دو بزرگوار داخل بهشت شوند.
5- وَ عَنْهُ عَنْ أَبِيهِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ أَبِي الْمِعْزَى عَنْ ذَرِيحٍ الْمُحَارِبِيِّ قَالَ قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع مَا أَلْقَى مِنْ قَوْمِي وَ مِنْ بَنِيَّ إِذَا أَنَا أَخْبَرْتُهُمْ بِمَا فِي إِتْيَانِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ ع مِنَ الْخَيْرِ إِنَّهُمْ يُكَذِّبُونِّي وَ يَقُولُونَ إِنَّكَ تَكْذِبُ عَلَى جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ قَالَ يَا ذَرِيحُ دَعِ النَّاسَ يَذْهَبُونَ حَيْثُ شَاءُوا وَ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ لَيُبَاهِي بِزَائِرِ الْحُسَيْنِ وَ الْوَافِدُ يَفِدُهُ الْمَلَائِكَةُ الْمُقَرَّبُونَ وَ حَمَلَةُ عَرْشِهِ حَتَّى إِنَّهُ لَيَقُولُ لَهُمْ- أَ مَا تَرَوْنَ زُوَّارَ قَبْرِ الْحُسَيْنِ أَتَوْهُ شَوْقاً إِلَيْهِ وَ إِلَى فَاطِمَةَ بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ أَمَا وَ عِزَّتِي وَ جَلَالِي وَ عَظَمَتِي لَأُوجِبَنَّ لَهُمْ كَرَامَتِي وَ لَأُدْخِلَنَّهُمْ جَنَّتِيَ الَّتِي أَعْدَدْتُهَا لِأَوْلِيَائِي وَ لِأَنْبِيَائِي وَ رُسُلِي يَا مَلَائِكَتِي هَوءُلَاءِ زُوَّارُ الْحُسَيْنِ حَبِيبِ مُحَمَّدٍ رَسُولِي وَ مُحَمَّدٌ
حَبِيبِي وَ مَنْ أَحَبَّنِي أَحَبَّ حَبِيبِي وَ مَنْ أَحَبَّ حَبِيبِي أَحَبَّ مَنْ يُحِبُّهُ وَ مَنْ أَبْغَضَ حَبِيبِي أَبْغَضَنِي وَ مَنْ أَبْغَضَنِي كَانَ حَقّاً عَلَيَّ أَنْ أُعَذِّبَهُ بِأَشَدِّ عَذَابِي وَ أُحْرِقَهُ بِحَرِّ نَارِي وَ أَجْعَلَ جَهَنَّمَ مَسْكَنَهُ وَ مَأْوَاهُ وَ أُعَذِّبُهُ عَذاباً لا أُعَذِّبُهُ أَحَداً مِنَ الْعالَمِينَ
از حسن بن عبد اللّه، از پدرش از حسن بن محبوب، از ابى المغرا، از ذريح محاربى، وى مىگويد: محضر مبارك حضرت ابى عبد اللّه عليه السّلام عرض كردم: از خويشاوندان و فرزندانم كسى را ملاقات نكردم مگر وقتى به آنها خبر دادم به اجر و ثوابى كه در زيارت قبر حضرت امام حسين عليه السّلام هست من را تكذيب نموده و گفتند: تو بر حضرت جعفر بن محمّد عليهما السّلام دروغ بسته و اين خبر را از پيش خودت مىگوئى! حضرت فرمودند:
اى ذريح مردم را رها كن هر كجا كه مىخواهند بروند، بخدا قسم حق تعالى به زائرين امام حسين عليه السّلام مباهات كرده و افتخار مىنمايد و مسافر و زائر را فرشتگان مقرّب خدا و حاملين عرش رهبرى مىكنند حتى حق تعالى به فرشتگان مىفرمايد:
آيا زوّار حسين بن على عليهما السّلام را مىبينيد كه از روى شوق و محبّت به آن حضرت و علاقه به حضرت فاطمه عليها السّلام دخت رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله و سلّم به زيارت آمدهاند؟ به عزّت و جلال و عظمت خود قسم كرامت خويش را بر ايشان واجب كردهام و ايشان را حتما به بهشتى كه براى دوستانم و براى انبياء و رسل و فرستادگانم آماده كردهام داخل مىكنم.
اى فرشتگان من! ايشان زوّار قبر حسين حبيب محمّد رسول من بوده و محمّد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم حبيب من است و كسى كه من را دوست داشته باشد حبيب من را نيز دوست مىدارد و كسى كه حبيب من را دوست داشته باشد دوستدار حبيبم را نيز دوست دارد و كسى كه نسبت به حبيب من بغض دارد به من نيز بغض مىورزد و كسى كه به من بغض مىورزد بر من واجب است كه به اشد عذاب، عذابش نموده و به آتش دوزخ او را بسوزانم و جهنم را مسكن و مكانش قرار داده و وى را چنان عذابى كنم كه احدى از اهل عالم را آن طور عذاب نكرده باشم.
6- وَ حَدَّثَنِي مَنْ رَفَعَهُ إِلَى أَبِي بَصِيرٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ وَ أَبَا جَعْفَرٍ ع يَقُولَانِ مَنْ أَحَبَّ أَنْ يَكُونَ مَسْكَنُهُ وَ مَأْوَاهُ الْجَنَّةَ إِلَى آخِرِهِ كَمَا فِي صَدْرِ الْبَابِ
كسى كه حديث را مرفوعا تا ابى بصير نقل كرده برايم بيان نمود كه بصير گفت: از حضرت ابو عبد اللّه عليه السّلام و حضرت ابا جعفر عليه السّلام شنيدم كه مىفرمودند:
كسى كه دوست دارد مسكن و منزلش بهشت باشد ... تا آخر حديث بهمان بيانى كه در صدر باب گذشت.
مترجم گويد:
منظور حديث دوم از ابواب پنجاه و دوم و پنجاه و پنجم، و پنجاه و ششم مىباشد.
