1- حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ مَهْزِيَارَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ عَلِيٍّ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنْ صَفْوَانَ بْنِ يَحْيَى وَ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ وَ فَضَالَةَ عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِذَا أَرَدْتَ أَنْ تَخْرُجَ مِنَ الْمَدِينَةِ فَاغْتَسِلْ ثُمَّ ائْتِ قَبْرَ النَّبِيِّ ص بَعْدَ مَا تَفْرُغُ مِنْ حَوَائِجِكَ فَوَدِّعْهُ وَ اصْنَعْ مِثْلَ مَا صَنَعْتَ عِنْدَ دُخُولِكَ- وَ قُلِ اللَّهُمَّ لَا تَجْعَلْهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنْ زِيَارَتِي قَبْرَ نَبِيِّكَ ص فَإِنْ تَوَفَّيْتَنِي قَبْلَ ذَلِكَ فَإِنِّي أَشْهَدُ فِي مَمَاتِي عَلَى مَا أَشْهَدُ عَلَيْهِ فِي حَيَاتِي أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُكَ وَ رَسُولُكَ
محمّد بن حسن بن على بن مهزيار، از پدرش، از جدّش على، از حسن بن سعيد، از صفوان بن يحيى و ابن ابى عمير و فضاله از معاوية بن عمّار نقل كرده كه وى گفت:
حضرت ابو عبد اللّه عليه السّلام فرمودند:
بعد از آنكه از حوائج و خواستههاى خود فارغ شدى و قصد نمودى از مدينه خارج شوى ابتداء غسل كن و بعد نزد قبر رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم برو و با قبر وداع كن و آنچه هنگام داخل شدن به روضه مطهره انجام دادى اكنون نيز به جاى آور و بگو:
اللّهم لا تجعله آخر العهد من زيارتى قبر نبيّك صلّى اللّه عليه و آله و سلّم: خداوندا زيارتى كه من قبر پيغمبرت را نمودم آخرين زيارت من قرار مده.
فان توفّيتنى قبل ذلك فانّى اشهد في مماتى على ما اشهد عليه في حياتي أَنْ لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ و انّ محمّدا عبدك و رسولك پس اگر من را قبل از زيارت ديگر مىراندى بطور قطع و حتم در حال مرگم به آنچه در هنگام حيات و زنده بودنم شهادت مىدادم، شهادت مىدهم و آن اينست كه مىگويم:
نيست معبودى مگر تو و شهادت مىدهم كه حضرت محمّد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم بنده و فرستاده تو مىباشد.
2- حَدَّثَنِي جَمَاعَةُ مَشَايِخِي عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ الْحَسَنِ بْنِ فَضَّالٍ عَنْ يُونُسَ بْنِ يَعْقُوبَ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ وَدَاعِ قَبْرِ رَسُولِ اللَّهِ ص فَقَالَ تَقُولُ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْكَ السَّلَامُ عَلَيْكَ لَا جَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ تَسْلِيمِي عَلَيْكَ
گروهى از مشايخ و اساتيد من از سعد بن عبد اللّه و او از احمد بن محمّد بن عيسى و او از حسن بن فضّال و او از يونس بن يعقوب نقل كرده كه گفت:
از حضرت ابا عبد اللّه عليه السّلام راجع به الفاظ وداع قبر رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم سوءال كردم:
حضرت فرمودند:
بگو: صلّى اللّه عليك: درود و رحمت فرستد حقتعالى بر تو.
السّلام عليك: سلام و تهنيت بر تو باد.
لا جعله اللّه آخر تسليمى عليك: خداوند متعال اين سلام را آخرين سلام من بر تو قرار ندهد.
3- وَ بِإِسْنَادِهِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ فَضَّالٍ قَالَ رَأَيْتُ أَبَا الْحَسَنِ ع وَ هُوَ يُرِيدُ أَنْ يُوَدِّعَ لِلْخُرُوجِ إِلَى الْعُمْرَةِ فَأَتَى الْقَبْرَ مِنْ مَوْضِعِ رَأْسِ رَسُولِ اللَّهِ ص بَعْدَ الْمَغْرِبِ فَسَلَّمَ عَلَى النَّبِيِّ ص وَ لَزِقَ بِالْقَبْرِ ثُمَّ أَتَى الْمِنْبَرَ ثُمَّ انْصَرَفَ حَتَّى أَتَى الْقَبْرَ فَقَامَ إِلَى جَانِبِهِ فَصَلَّى وَ أَلْزَقَ مَنْكِبَهُ الْأَيْسَرَ بِالْقَبْرِ قَرِيباً مِنَ الْأُسْطُوَانَةِ الَّتِي دُونَ الْأُسْطُوَانَةِ المحلقة المُخَلَّقَةِ عِنْدَ رَأْسِ النَّبِيِّ ص فَصَلَّى سِتَّ رَكَعَاتٍ أَوْ ثَمَانَ رَكَعَاتٍ فِي نَعْلَيْهِ- قَالَ فَكَانَ مِقْدَارُ رُكُوعِهِ وَ سُجُودِهِ ثَلَاثَ تَسْبِيحَاتٍ أَوْ أَكْثَرَ فَلَمَّا فَرَغَ مِنْ ذَلِكَ سَجَدَ سَجْدَةً أَطَالَ فِيهَا السُّجُودَ حَتَّى بَلَّ عَرَقُهُ الْحَصَى قَالَ وَ ذَكَرَ بَعْضُ أَصْحَابِنَا أَنَّهُ رَآهُ أَلْصَقَ خَدَّهُ بِأَرْضِ الْمَسْجِدِ
سعد بن عبد اللّه باسنادش از حسن بن علىّ بن فضّال نقل كرده كه وى گفت:
حضرت ابا الحسن عليه السّلام را ديدم كه قصد وداع قبر رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم را داشته و مىخواستند كه از آنجا به عمره بروند، حضرت عليه السّلام بعد از مغرب به طرف قبر مطهّر تشريف برده و نزديك سر مبارك رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم ايستاده، ابتداء بر پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله و سلّم سلام نموده و سپس به قبر چسبيدند و بعد از آن به طرف منبر رفتند و سپس برگشته تا به قبر رسيدند و در كنار آن ايستاده و شانه چپ را به قبر چسبانده و در حالى كه نزديك ستونى كه در جنب ستون حلقهدار واقع در نزديكى سر مبارك مىباشد ايستادند و نعلينهاى عربى به پاى مباركشان بود شش يا هشت ركعت نماز خواندند.
راوى مىگويد:
مقدار ركوع و سجود آن حضرت به قدر گفتن سه تسبيح يا بيشتر بود و وقتى از نمازها فارغ شدند به سجده رفته و آن قدر سجده را طول دادند تا ريگها از عرق بدن آن حضرت مرطوبى شدند.
راوى مىگويد:
بعضى از اصحاب گفتهاند: كه آن حضرت را ديده كه صورت مباركشان روى زمين مسجد نهاده بودند.
