تا زمانى كه به خاطر عدم دسترسى به دستخط مؤلف دانش قطعى در دست نيست و دست از واقعيت كوتاه است، براى عمل، به ناچار بايد اصولى را پذيرفت. اين اصول، نسبت به غير خود و موارد مخالف خود، بايد 1) از شمول بيشترى برخوردار باشند،
2) پذيرش آنها آسانتر باشد،
3) پذيرش موارد مخالف آنها نيازمند دليل و برهان باشد.
درباره نسخههايى كهن كه به عنوان منبع براى تصحيح برگزيدهايم اصل را مىتوان، و بايد، بر اين نهاد كه هيچ دو نسخه از روى يكديگر يا از روى نسخهاى سوم (بجز دستخط مؤلف) نوشته نشدهاند مگر آنكه خلافش به اثبات برسد. اگر ثابت شد كه نسخهاى از روى ديگرى كتابت شده است هر دو نسخه حكم يك نسخه را خواهند داشت كه همان نسخه مأخذ است.
تاكنون درباره هيچ دو نسخه مأخذ ما از كتاب عينالحيات چنين امرى ثابت نشده است، پس تا اين زمان براى همه نسخهها و منابع مورد نظر قائل به استقلال بايد بود.
بر فرض كه براى نسخههايى نيز عدم استقلال به اثبات رسد، اين امر تنها در مورد همان نسخهها صادق است و اصل براى ديگر نسخهها بر جاى خويش باقى است.
