دشمنان اهل بیت این مطلب را بخوانند شاید آدم شدند چرا که :
در خانه اگر کس است،یک حرف بس است
در خانه اگر کس است،یک حرف بس است
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع قَالَ قَالَ جَابِرٌ لِأَبِي جَعْفَرٍ ع
امام صادق عليه السّلام فرمايد: جابر بن عبد اللَّه به امام باقر عليه السّلام عرض كرد:
جُعِلْتُ فِدَاكَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ
جانم به فداى تو اى فرزند رسول خدا!.
حَدِّثْنِي بِحَدِيثٍ فِي فَضْلِ جَدَّتِكَ فَاطِمَةَ إِذَا أَنَا حَدَّثْتُ بِهِ الشِّيعَةَ فَرِحُوا بِذَلِكَ
از تو مىخواهم تا در باره فضل و برترى جدّهات فاطمه عليها السّلام حديثى برايم نقل كنى كه شيعيان از شنيدن آن خوشحال شوند
قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ جَدِّي عَنْ رَسُولِ اللَّهِ ص قَالَ
امام فرمود: اجدادم از رسول خدا نقل كردهاند كه ايشان فرمود:
إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ نُصِبَ لِلْأَنْبِيَاءِ وَ الرُّسُلِ مَنَابِرُ مِنْ نُورٍ
هنگامى كه روز قيامت فرا مىرسد منبرهايى از نور براى پيامبران بر پا خواهد شد،
فَيَكُونُ مِنْبَرِي أَعْلَى مَنَابِرِهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ
در آن روز منبر من از منبر همه انبيا بالاتر خواهد بود،
ثُمَّ يَقُولُ اللَّهُ يَا مُحَمَّدُ اخْطُبْ فَأَخْطُبُ بِخُطْبَةٍ لَمْ يَسْمَعْ أَحَدٌ مِنَ الْأَنْبِيَاءِ وَ الرُّسُلِ بِمِثْلِهَا
پس خداى متعال خواهد گفت اى محمّد! برخيز و سخنرانى كن، من در آن روز خطبهاى ايراد خواهم نمود كه هيچ يك از پيامبران شبيه آن را نشنيده باشند.
ثُمَّ يُنْصَبُ لِلْأَوْصِيَاءِ مَنَابِرُ مِنْ نُورٍ
سپس منبرهايى از نور براى اوصياى انبيا نصب خواهد شد
وَ يُنْصَبُ لِوَصِيِّي عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ فِي أَوْسَاطِهِمْ مِنْبَرٌ مِنْ نُور فَيَكُونُ مِنْبَرُهُ أَعْلَى مَنَابِرِهِمْ
و برای وصی من علی ابن ابیطالب منبری در وسط منبر ها(ی اوصیاء)منبری از نور نصب خواهد شد كه منبر على بن ابى طالب بالاتر از همه خواهد بود، ٍ
ثُمَّ يَقُولُ اللَّهُ يَا عَلِيُّ اخْطُبْ فَيَخْطُبُ بِخُطْبَةٍ لَمْ يَسْمَعْ أَحَدٌ مِنَ الْأَوْصِيَاءِ بِمِثْلِهَا
آنگاه خداوند مىگويد: اى على! خطبهاى بخوان، و على عليه السّلام خطبهاى ايراد خواهد نمود كه تا آن زمان كسى از اوصيا شبيه آن را نشنيده باشند.
ثُمَّ يُنْصَبُ لِأَوْلَادِ الْأَنْبِيَاءِ وَ الْمُرْسَلِينَ مَنَابِرُ مِنْ نُورٍ
سپس منبرهايى از نور براى فرزندان انبيا بر پا خواهند كرد
فَيَكُونُ لِابْنَيَّ وَ سِبْطَيَّ وَ رَيْحَانَتَيَّ أَيَّامَ حَيَاتِي مِنْبَرٌ مِنْ نُورٍ
پس دو منبر براى حسن و حسين بر پا مىشود
ثُمَّ يُقَالُ لَهُمَا اخْطُبَا
و سپس به آنها گفته مىشود كه برخيزند و خطبهاى ايراد نمايند
فَيَخْطُبَانِ بِخُطْبَتَيْنِ لَمْ يَسْمَعْ أَحَدٌ مِنْ أَوْلَادِ الْأَنْبِيَاءِ وَ الْمُرْسَلِينَ بِمِثْلِهِمَا
و از آن دو خطبهاى صادر مىشود كه هيچ يك از فرزندان انبيا و مرسلين مثل آن را نشنيدهاند.
ثُمَّ يُنَادِي الْمُنَادِي وَ هُوَ جَبْرَئِيلُ ع أَيْنَ فَاطِمَةُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ أَيْنَ خَدِيجَةُ بِنْتُ خُوَيْلِدٍ
سپس جبرئيل ندا مىدهد: فاطمه دختر محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم كجاست؟ خديجه كجاست؟
أَيْنَ مَرْيَمُ بِنْتُ عِمْرَانَ أَيْنَ آسِيَةُ بِنْتُ مُزَاحِمٍ أَيْنَ أُمُّ كُلْثُومٍ أُمُّ يَحْيَى بْنِ زَكَرِيَّا
مريم كجاست؟ آسيه كجاست؟ امّ كلثوم مادر يحيى بن زكريا كجاست؟
فَيَقُمْنَ فَيَقُولُ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى يَا أَهْلَ الْجَمْعِ لِمَنِ الْكَرَمُ الْيَوْمَ
وقتى آنها همه برخاستند خداوند متعال مىفرمايد: اى اهل محشر! در اين روز كرامت از آن كيست؟
فَيَقُولُ مُحَمَّدٌ وَ عَلِيٌّ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَهَّار
محمّد، على، حسن و حسين مىگويند: كرامت مخصوص خداوندى است كه يگانه و قهّار مىباشد.
ِ فَيَقُولُ اللَّهُ تَعَالَى يَا أَهْلَ الْجَمْعِ إِنِّي قَدْ جَعَلْتُ الْكَرَمَ لِمُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ فَاطِمَةَ
پس خداوند مىفرمايد: اى اهل محشر! من عزّت و كرامت را براى محمّد، على، حسن و حسين و فاطمه قرار دادم،
يَا أَهْلَ الْجَمْعِ طَأْطِئُوا الرُّءُوسَ وَ غُضُّوا الْأَبْصَارَ فَإِنَّ هَذِهِ فَاطِمَةُ تَسِيرُ إِلَى الْجَنَّةِ
پس سر خود را فرود آوريد و چشم خود را ببنديد تا فاطمه به سوى بهشت رود.
فَيَأْتِيهَا جَبْرَئِيلُ بِنَاقَةٍ مِنْ نُوقِ الْجَنَّةِ مُدَبَّجَةَ الْجَنْبَيْنِ خِطَامُهَا مِنَ اللُّؤْلُؤِ الْمُخْفَقِ الرَّطْبِ عَلَيْهَا رَحْلٌ مِنَ الْمَرْجَانِ فَتُنَاخُ بَيْنَ يَدَيْهَا فَتَرْكَبُهَا
در اين هنگام جبرئيل ناقهاى از بهشت، براى حضرت فاطمه آماده مىكند و دو پهلوى آن را با بهترين پارچهها و زينتهاى بهشتى پوشانيده و آن را مىنشاند و فاطمه بر آن سوار مىشود.
فَيُبْعَثُ إِلَيْهَا مِائَةُ أَلْفِ مَلَكٍ فَيَسِيرُونَ عَلَى يَمِينِهَا وَ يُبْعَثُ إِلَيْهَا مِائَةُ أَلْفِ مَلَكٍ فَيَصِيرُونَ عَلَى يَسَارِهَا وَ يُبْعَثُ إِلَيْهَا مِائَةُ أَلْفِ مَلَكٍ يَحْمِلُونَهَا عَلَى أَجْنِحَتِهِمْ حَتَّى يُسَيِّرُونَهَا عَلَى بَابِ الْجَنَّةِ
آنگاه در حالى كه اطراف شتر(طرف راست و طرف چپ) را هزاران فرشته پر كردهاند، و هزاران فرشته بر روی بالهایشان حضرت فاطمه عليها السّلام به سوى بهشت مىبرود
فَإِذَا صَارَتْ عِنْدَ بَابِ الْجَنَّةِ تَلْتَفِتُ
ولى هنگامى كه بر در بهشت مىرسد پشت سرش را مىنگرد،
فَيَقُولُ اللَّهُ يَا بِنْتَ حَبِيبِي مَا الْتِفَاتُكِ وَ قَدْ أَمَرْتُ بِكِ إِلَى جَنَّتِي
و در اين حال خطاب مىرسد: اى دختر حبيب من! براى چه توقف كرده و پشت سرت را مىنگرى در حالى كه من فرمان دادم تا داخل بهشت شوى؟
فَتَقُولُ يَا رَبِّ أَحْبَبْتُ أَنْ يُعْرَفَ قَدْرِي فِي مِثْلِ هَذَا الْيَوْمِ
فاطمه مىگويد: پروردگارا! دوست دارم در چنين روزى قدر و منزلت من شناخته شود.
فَيَقُولُ اللَّهُ يَا بِنْتَ حَبِيبِي ارْجِعِي
خداوند مىفرمايد: اى دختر حبيب من! بازگرد
فَانْظُرِي مَنْ كَانَ فِي قَلْبِهِ حُبٌّ لَكِ أَوْ لِأَحَدٍ مِنْ ذُرِّيَّتِكِ خُذِي بِيَدِهِ فَأَدْخِلِيهِ الْجَنَّةَ
و در ميان اهل محشر بنگر، و هر كسى كه محبت تو يا يكى از فرزندان تو را در دل دارد دست او را بگير و داخل بهشت نما.
قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع وَ اللَّهِ يَا جَابِرُ إِنَّهَا ذَلِكَ الْيَوْمَ لَتَلْتَقِطُ شِيعَتَهَا وَ مُحِبِّيهَا كَمَا يَلْتَقِطُ الطَّيْرُ الْحَبَّ الْجَيِّدَ مِنَ الْحَبِّ الرَّدِيءِ
امام باقر عليه السّلام فرمايد: اى جابر! به خداوند سوگند كه فاطمه در آن روز شيعيان خود را به گونهاى از ميان اهل محشر جدا مىكند و نجات مىدهد كه پرنده دانههاى نيكو را از ميان دانههاى بىارزش جدا مىكند.
فَإِذَا صَارَ شِيعَتُهَا مَعَهَا عِنْدَ بَابِ الْجَنَّةِ يُلْقِي اللَّهُ فِي قُلُوبِهِمْ أَنْ يَلْتَفِتُوا
هنگامى كه فاطمه با شيعيانش بر در بهشت مىرسند خداوند در دل شيعيان فاطمه القا مىكند كه بايستند،
فَإِذَا الْتَفَتُوا فَيَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ يَا أَحِبَّائِي
پس هنگامیکه آنان مىايستند و پشت سر خود را مىنگرند، خداوند عزيز و بزرگ مىفرمايد: اى دوستان من!
مَا الْتِفَاتُكُمْ وَ قَدْ شَفَّعْتُ فِيكُمْ فَاطِمَةَ بِنْتَ حَبِيبِي
براى چه پشت سر خود را مىنگريد در حالى كه من شفاعت فاطمه را در باره شما پذيرفتهام.
فَيَقُولُونَ يَا رَبِّ أَحْبَبْنَا أَنْ يُعْرَفَ قَدْرُنَا فِي مِثْلِ هَذَا الْيَوْمِ
شيعيان جواب مىدهند: پروردگارا! ما دوست داريم كه در اين چنين روزى قدر و منزلت ما شناخته شود.
فَيَقُولُ اللَّهُ يَا أَحِبَّائِي ارْجِعُوا وَ انْظُرُوا مَنْ أَحَبَّكُمْ لِحُبِّ فَاطِمَةَ انْظُرُوا مَنْ أَطْعَمَكُمْ لِحُبِّ فَاطِمَةَ انْظُرُوا مَنْ كَسَاكُمْ لِحُبِّ فَاطِمَةَ انْظُرُوا مَنْ سَقَاكُمْ شَرْبَةً فِي حُبِّ فَاطِمَةَ انْظُرُوا مَنْ رَدَّ عَنْكُمْ غَيْبَةً فِي حُبِّ فَاطِمَةَ خُذُوا بِيَدِهِ وَ أَدْخِلُوهُ الْجَنَّةَ
خدا مىفرمايد: پس بازگرديد ای دوستان من و هر كسى را كه شما را براى دوستى فاطمه دوست مىداشته، و هر كسى را كه براى محبت فاطمه شما را اطعام كرده و يا پوشانيده، و يا جرعهاى آب به شما داده، و يا در غياب شما از شما دفاع و حمايت كرده، دست آنان را بگيريد و داخل بهشت نماييد
قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ وَ اللَّهِ لَا يَبْقَى فِي النَّاسِ إِلَّا شَاكٌّ أَوْ كَافِرٌ أَوْ مُنَافِقٌ
امام باقر عليه السّلام مىفرمايد: به خداوند سوگند كه در محشر، از ميان مردمان كسى باقى نمىماند مگر اشخاص شكّاك، كافر و منافق.
فَإِذَا صَارُوا بَيْنَ الطَّبَقَاتِ نَادَوْا كَمَا قَالَ اللَّهُ تَعَالَى فَما لَنا مِنْ شافِعِينَ وَ لا صَدِيقٍ حَمِيمٍ فَيَقُولُونَ فَلَوْ أَنَّ لَنا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ
پس وقتى اين سه گروه مىبينند كه چگونه مؤمنان به شفاعت فاطمه و شيعيان نجات مىيابند مىگويند: «ما شفيع و دوست مهربانى نداريم، اى كاش چارهاى مىداشتيم و از مؤمنين محسوب مىشديم».
قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع هَيْهَاتَ هَيْهَاتَ مُنِعُوا مَا طَلَبُوا وَ لَوْ رُدُّوا لَعادُوا لِما نُهُوا عَنْهُ وَ إِنَّهُمْ لَكاذِبُونَ
امام محمّد باقر فرموده: هيهات، هيهات! كه آنچه را مىخواهند به آن نخواهند رسيد و حتّى اگر بازگردانده شوند و فرصت ديگرى به آنها داده شود باز همان اعمالى را انجام خواهند داد كه پيش از آن انجام دادهاند كه خداوند متعال فرمايد: «اگر برمىگشتند باز مشغول همان كارى مىشدند كه نبايد بشوند، همانا ايشان دروغگويانند».
تفسیر فرات کوفی-ص 298-شماره 403
سپس منبرهايى از نور براى اوصياى انبيا نصب خواهد شد
وَ يُنْصَبُ لِوَصِيِّي عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ فِي أَوْسَاطِهِمْ مِنْبَرٌ مِنْ نُور فَيَكُونُ مِنْبَرُهُ أَعْلَى مَنَابِرِهِمْ
و برای وصی من علی ابن ابیطالب منبری در وسط منبر ها(ی اوصیاء)منبری از نور نصب خواهد شد كه منبر على بن ابى طالب بالاتر از همه خواهد بود، ٍ
ثُمَّ يَقُولُ اللَّهُ يَا عَلِيُّ اخْطُبْ فَيَخْطُبُ بِخُطْبَةٍ لَمْ يَسْمَعْ أَحَدٌ مِنَ الْأَوْصِيَاءِ بِمِثْلِهَا
آنگاه خداوند مىگويد: اى على! خطبهاى بخوان، و على عليه السّلام خطبهاى ايراد خواهد نمود كه تا آن زمان كسى از اوصيا شبيه آن را نشنيده باشند.
ثُمَّ يُنْصَبُ لِأَوْلَادِ الْأَنْبِيَاءِ وَ الْمُرْسَلِينَ مَنَابِرُ مِنْ نُورٍ
سپس منبرهايى از نور براى فرزندان انبيا بر پا خواهند كرد
فَيَكُونُ لِابْنَيَّ وَ سِبْطَيَّ وَ رَيْحَانَتَيَّ أَيَّامَ حَيَاتِي مِنْبَرٌ مِنْ نُورٍ
پس دو منبر براى حسن و حسين بر پا مىشود
ثُمَّ يُقَالُ لَهُمَا اخْطُبَا
و سپس به آنها گفته مىشود كه برخيزند و خطبهاى ايراد نمايند
فَيَخْطُبَانِ بِخُطْبَتَيْنِ لَمْ يَسْمَعْ أَحَدٌ مِنْ أَوْلَادِ الْأَنْبِيَاءِ وَ الْمُرْسَلِينَ بِمِثْلِهِمَا
و از آن دو خطبهاى صادر مىشود كه هيچ يك از فرزندان انبيا و مرسلين مثل آن را نشنيدهاند.
ثُمَّ يُنَادِي الْمُنَادِي وَ هُوَ جَبْرَئِيلُ ع أَيْنَ فَاطِمَةُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ أَيْنَ خَدِيجَةُ بِنْتُ خُوَيْلِدٍ
سپس جبرئيل ندا مىدهد: فاطمه دختر محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم كجاست؟ خديجه كجاست؟
أَيْنَ مَرْيَمُ بِنْتُ عِمْرَانَ أَيْنَ آسِيَةُ بِنْتُ مُزَاحِمٍ أَيْنَ أُمُّ كُلْثُومٍ أُمُّ يَحْيَى بْنِ زَكَرِيَّا
مريم كجاست؟ آسيه كجاست؟ امّ كلثوم مادر يحيى بن زكريا كجاست؟
فَيَقُمْنَ فَيَقُولُ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى يَا أَهْلَ الْجَمْعِ لِمَنِ الْكَرَمُ الْيَوْمَ
وقتى آنها همه برخاستند خداوند متعال مىفرمايد: اى اهل محشر! در اين روز كرامت از آن كيست؟
فَيَقُولُ مُحَمَّدٌ وَ عَلِيٌّ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَهَّار
محمّد، على، حسن و حسين مىگويند: كرامت مخصوص خداوندى است كه يگانه و قهّار مىباشد.
ِ فَيَقُولُ اللَّهُ تَعَالَى يَا أَهْلَ الْجَمْعِ إِنِّي قَدْ جَعَلْتُ الْكَرَمَ لِمُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ فَاطِمَةَ
پس خداوند مىفرمايد: اى اهل محشر! من عزّت و كرامت را براى محمّد، على، حسن و حسين و فاطمه قرار دادم،
يَا أَهْلَ الْجَمْعِ طَأْطِئُوا الرُّءُوسَ وَ غُضُّوا الْأَبْصَارَ فَإِنَّ هَذِهِ فَاطِمَةُ تَسِيرُ إِلَى الْجَنَّةِ
پس سر خود را فرود آوريد و چشم خود را ببنديد تا فاطمه به سوى بهشت رود.
فَيَأْتِيهَا جَبْرَئِيلُ بِنَاقَةٍ مِنْ نُوقِ الْجَنَّةِ مُدَبَّجَةَ الْجَنْبَيْنِ خِطَامُهَا مِنَ اللُّؤْلُؤِ الْمُخْفَقِ الرَّطْبِ عَلَيْهَا رَحْلٌ مِنَ الْمَرْجَانِ فَتُنَاخُ بَيْنَ يَدَيْهَا فَتَرْكَبُهَا
در اين هنگام جبرئيل ناقهاى از بهشت، براى حضرت فاطمه آماده مىكند و دو پهلوى آن را با بهترين پارچهها و زينتهاى بهشتى پوشانيده و آن را مىنشاند و فاطمه بر آن سوار مىشود.
فَيُبْعَثُ إِلَيْهَا مِائَةُ أَلْفِ مَلَكٍ فَيَسِيرُونَ عَلَى يَمِينِهَا وَ يُبْعَثُ إِلَيْهَا مِائَةُ أَلْفِ مَلَكٍ فَيَصِيرُونَ عَلَى يَسَارِهَا وَ يُبْعَثُ إِلَيْهَا مِائَةُ أَلْفِ مَلَكٍ يَحْمِلُونَهَا عَلَى أَجْنِحَتِهِمْ حَتَّى يُسَيِّرُونَهَا عَلَى بَابِ الْجَنَّةِ
آنگاه در حالى كه اطراف شتر(طرف راست و طرف چپ) را هزاران فرشته پر كردهاند، و هزاران فرشته بر روی بالهایشان حضرت فاطمه عليها السّلام به سوى بهشت مىبرود
فَإِذَا صَارَتْ عِنْدَ بَابِ الْجَنَّةِ تَلْتَفِتُ
ولى هنگامى كه بر در بهشت مىرسد پشت سرش را مىنگرد،
فَيَقُولُ اللَّهُ يَا بِنْتَ حَبِيبِي مَا الْتِفَاتُكِ وَ قَدْ أَمَرْتُ بِكِ إِلَى جَنَّتِي
و در اين حال خطاب مىرسد: اى دختر حبيب من! براى چه توقف كرده و پشت سرت را مىنگرى در حالى كه من فرمان دادم تا داخل بهشت شوى؟
فَتَقُولُ يَا رَبِّ أَحْبَبْتُ أَنْ يُعْرَفَ قَدْرِي فِي مِثْلِ هَذَا الْيَوْمِ
فاطمه مىگويد: پروردگارا! دوست دارم در چنين روزى قدر و منزلت من شناخته شود.
فَيَقُولُ اللَّهُ يَا بِنْتَ حَبِيبِي ارْجِعِي
خداوند مىفرمايد: اى دختر حبيب من! بازگرد
فَانْظُرِي مَنْ كَانَ فِي قَلْبِهِ حُبٌّ لَكِ أَوْ لِأَحَدٍ مِنْ ذُرِّيَّتِكِ خُذِي بِيَدِهِ فَأَدْخِلِيهِ الْجَنَّةَ
و در ميان اهل محشر بنگر، و هر كسى كه محبت تو يا يكى از فرزندان تو را در دل دارد دست او را بگير و داخل بهشت نما.
قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع وَ اللَّهِ يَا جَابِرُ إِنَّهَا ذَلِكَ الْيَوْمَ لَتَلْتَقِطُ شِيعَتَهَا وَ مُحِبِّيهَا كَمَا يَلْتَقِطُ الطَّيْرُ الْحَبَّ الْجَيِّدَ مِنَ الْحَبِّ الرَّدِيءِ
امام باقر عليه السّلام فرمايد: اى جابر! به خداوند سوگند كه فاطمه در آن روز شيعيان خود را به گونهاى از ميان اهل محشر جدا مىكند و نجات مىدهد كه پرنده دانههاى نيكو را از ميان دانههاى بىارزش جدا مىكند.
فَإِذَا صَارَ شِيعَتُهَا مَعَهَا عِنْدَ بَابِ الْجَنَّةِ يُلْقِي اللَّهُ فِي قُلُوبِهِمْ أَنْ يَلْتَفِتُوا
هنگامى كه فاطمه با شيعيانش بر در بهشت مىرسند خداوند در دل شيعيان فاطمه القا مىكند كه بايستند،
فَإِذَا الْتَفَتُوا فَيَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ يَا أَحِبَّائِي
پس هنگامیکه آنان مىايستند و پشت سر خود را مىنگرند، خداوند عزيز و بزرگ مىفرمايد: اى دوستان من!
مَا الْتِفَاتُكُمْ وَ قَدْ شَفَّعْتُ فِيكُمْ فَاطِمَةَ بِنْتَ حَبِيبِي
براى چه پشت سر خود را مىنگريد در حالى كه من شفاعت فاطمه را در باره شما پذيرفتهام.
فَيَقُولُونَ يَا رَبِّ أَحْبَبْنَا أَنْ يُعْرَفَ قَدْرُنَا فِي مِثْلِ هَذَا الْيَوْمِ
شيعيان جواب مىدهند: پروردگارا! ما دوست داريم كه در اين چنين روزى قدر و منزلت ما شناخته شود.
فَيَقُولُ اللَّهُ يَا أَحِبَّائِي ارْجِعُوا وَ انْظُرُوا مَنْ أَحَبَّكُمْ لِحُبِّ فَاطِمَةَ انْظُرُوا مَنْ أَطْعَمَكُمْ لِحُبِّ فَاطِمَةَ انْظُرُوا مَنْ كَسَاكُمْ لِحُبِّ فَاطِمَةَ انْظُرُوا مَنْ سَقَاكُمْ شَرْبَةً فِي حُبِّ فَاطِمَةَ انْظُرُوا مَنْ رَدَّ عَنْكُمْ غَيْبَةً فِي حُبِّ فَاطِمَةَ خُذُوا بِيَدِهِ وَ أَدْخِلُوهُ الْجَنَّةَ
خدا مىفرمايد: پس بازگرديد ای دوستان من و هر كسى را كه شما را براى دوستى فاطمه دوست مىداشته، و هر كسى را كه براى محبت فاطمه شما را اطعام كرده و يا پوشانيده، و يا جرعهاى آب به شما داده، و يا در غياب شما از شما دفاع و حمايت كرده، دست آنان را بگيريد و داخل بهشت نماييد
قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ وَ اللَّهِ لَا يَبْقَى فِي النَّاسِ إِلَّا شَاكٌّ أَوْ كَافِرٌ أَوْ مُنَافِقٌ
امام باقر عليه السّلام مىفرمايد: به خداوند سوگند كه در محشر، از ميان مردمان كسى باقى نمىماند مگر اشخاص شكّاك، كافر و منافق.
فَإِذَا صَارُوا بَيْنَ الطَّبَقَاتِ نَادَوْا كَمَا قَالَ اللَّهُ تَعَالَى فَما لَنا مِنْ شافِعِينَ وَ لا صَدِيقٍ حَمِيمٍ فَيَقُولُونَ فَلَوْ أَنَّ لَنا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ
پس وقتى اين سه گروه مىبينند كه چگونه مؤمنان به شفاعت فاطمه و شيعيان نجات مىيابند مىگويند: «ما شفيع و دوست مهربانى نداريم، اى كاش چارهاى مىداشتيم و از مؤمنين محسوب مىشديم».
قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع هَيْهَاتَ هَيْهَاتَ مُنِعُوا مَا طَلَبُوا وَ لَوْ رُدُّوا لَعادُوا لِما نُهُوا عَنْهُ وَ إِنَّهُمْ لَكاذِبُونَ
امام محمّد باقر فرموده: هيهات، هيهات! كه آنچه را مىخواهند به آن نخواهند رسيد و حتّى اگر بازگردانده شوند و فرصت ديگرى به آنها داده شود باز همان اعمالى را انجام خواهند داد كه پيش از آن انجام دادهاند كه خداوند متعال فرمايد: «اگر برمىگشتند باز مشغول همان كارى مىشدند كه نبايد بشوند، همانا ايشان دروغگويانند».
تفسیر فرات کوفی-ص 298-شماره 403
