کار سقایی
اى حرمــت قبــله حاجات ما ياد تو تسبيـــــح و منــاجــــات ما
تاج شهيدان همه عالمـــی دست علـــى، ماه بنى هاشـمى
همقدم قافله سالار عشق ساقى عشاق و علمدار عشـــق
سرور و سالار سپاه حسين داده سر و دست به راه حسيــــن
عم امام و اخ و ابن امـــــام حضرت عبـــــاس عليــــه السلام
اى علـــم كفر نگــــــون ساخته پرچـــــــم اســـــلام برافـــــراخته
مكتب تو مكتب عشق و وفاست درس الفبــاى تو صدق و صفاست
شمع شده، آب شده، سوخـــته روح ادب را، ادب آمــــــوخــتــــــــه
آب فــرات از ادب تو ست مــــات موج زند اشـك به چشــــم فــــرات
ياد حسيـــن و لب عطشــــان او و آن لــــب خشكيــــده طفــــلان او
ساقى كوثر پدرت مرتضى است كار تو سقــــائى كـــرب و بــــلاست
هر كه به دردى بغمى شد دچار گويـــد اگر يكصـــد و سى و ســه بار
اى علم افراشته در عالميـــــن كشـــف يا كاشـــف كرب الحسيــــن
از كـرم و لطف جوابــــش دهى تشـــنه اگر آمـــده ، آبــــش دهــــى
چون نهم ماه محـــــرم رسيـــد كار بدانـــــجا كه تو دانـــــى كشيـــــد
از عقب خيـــــمه صدر جــــهان شـاه فـــلك جـــاه مــــلك آشيــــــــان
شمــــــر به آواز تو را زد صــــدا گفت كجايــــــند، بنــــــو اختــــــــنــــا
تا برهــــــانند ز هنــــــگامـهات داد نشـــــان خــــط امــــــان نامــــهات
رنگ پــــريــــــد از رخ زيــباى تو لـــــرزه بيــــفتاد بر اعضـــــــاى تـــــــو
من به امان باشم و جان جـهان از دم شمشــيــــــر و سنــــان بى امان
دست تو نگرفت امان نامــــه را تا كه شد از پيــــكر پــــــاكــــــت جــــدا
مزد تو زين سوختن و ســاختن دست سپـــــر كردن و ســــر باخــــتن
دست تو شد دست شه لافتى خـــط تو شد خــــــط امــــــام خـــــدا
چــــار امامـى كه تو را ديـدهاند دست علـــم گيـــــــر تو بوسيــــدهاند
طفل بُــــــــدى، مـــادر والاگهر بــــرد تــرا ســـــاحت قـــــدس پــــــدر
چشم خداوند چو دست تو ديد بوســــه زد و اشــــك ز چشمش چكيد
با لب آغشــــته به زهـــــر جـــفا بوســــه به دست تو بـــــزد مجتبــــــى
ديد چون در كرب و بلا شاهديــن دســــت تــــو افــــــتاد به روى زميـــــن
خم شد و بگذاشت سر ديدهاش بوســـه بـــزد با لب خشــــكيـــــــدهاش
حضرت سجـاد هم آن دست پـاك بوســـه زد و كرد نـــــهان زيـــــر خــــاك
مطلع شعبـــــان همايـــــــون اثر بــــر ادب تو ســـــت دليـــــــلى دگــــر
سوم اين ماه چو نـــــور اميــــــد شعــــشـــعه صبح حسيــــــنى دميـد
چارم اين مه كه پر از عطر و بوست نوبـت ميـــــلاد علمـــــدار اوســــــت
شد بهم آميـــخته از مشرقيــــــن نـــــور ابوالفضــــل و شعاع حسيــــن
اى به فــداى سر و جان و تنـــــت ويــــــــن ادب آمـــــدن و رفتـــــنـــــت
وقت ولادت قدمــى پشــــت سر وقت شهــــــادت قدمـى پــــــيــــشتر
مدح تو اين بس كه شه مـلك جان شــاه شهيـــــــدان و امـــــام زمــــــان
گفت به تو گوهـــــــر والا نــــــژاد جـــــــان بــــــــرادر به فـــــــداى تو بـاد
شه چو بقـــــــربان بــــــــرادر رود كيـــــــست «ريـــاضى» كه فدايت شود؟
سيد محمد على رياضى يزدى
